1 September
Eigenlijk is dit niet het echte begin van de vakantie want we vertrekken pas op maandag. Het is nu een beetje dubbel….eigenlijk wel lekker dat je nog een weekend heb om de zaakjes te regelen maar eigenlijk wil je ook wel weg. We zijn nog even de stad in gegaan om een en ander nog te kopen, en vervolgens hebben we in de avond met alle kids nog heerlijk gegeten in de Vestibule in Alkmaar
2 September
Wederom nog wat zaakjes geregeld en de koffer ingepakt. Ma Kamphuis kwam nog de foto’s brengen van Andalusië die ze gedigitaliseerd heeft die gaan we maar bekijken als we weer terug zijn. Kunnen we dubbel nagenieten. We hebben nog wel even de tuin rookoven aangezet en twee heerlijke hammetjes gerookt. Het was heerlijk samen met een salade en Griekse aardappeltjes. Om al geheel in de stemming te komen de avond afgesloten met 3 potjes Keezen. De eerste stand is 2-1 voor Ben en Karin.
3 September
Eindelijk is het dan zo ver. We gaan op reis!!
Daan hebben wij uitgewuifd want hij moest werken. Michelle met moeite uit bed gekregen want die had geholpen op een feest in Bergen aan Zee en was laat thuis. Om vervolgens uiterst relaxed door Rick naar Schiphol te zijn gebracht. Het lange wachten is begonnen, maar het resultaat zal er vast wel naar zijn als we 12 uur later uit het vliegtuig stappen.
4 September
Inmiddels al een dag later en zitten we heerlijk bij een graadje van dik in de dertig op het terras van het hotel midden in het trendy centrum van Kuala Lumpur. De vlucht is goed gegaan. Rond de Bengaalse zee een paar giga luchtzakken meegemaakt om het vliegplezier (voor sommige) te verhogen. Maar het resultaat was dat we er een uurtje korter over hebben gedaan dan het vluchtplaats aangaf. Zo als gewoonlijk paste de vier koffers niet in de kofferbak van de taxi dus dan maar 2 taxi’s regelen. Deze brengen je dan voor 25 euro naar je hotel…….75 kilometer verderop. Kunnen ze in Nederland nog wat van leren. Het plan was om 3 uurtjes te gaan slapen en vervolgens opfrissen. Helaas de kamers waren nog bezet. De receptionist was zo aardig voor ons ( for free mister) alvast een luxere kamer te regelen zodat we onze spullekes alvast konden droppen en Ben alvast het riool kon verstoppen met zijn grote boodschap. Grappig is ook dat ik voor de receptiebalie stond en de vloer een hevige knal gaf. Het resultaat zien we nu omdat er een blauwe tent voor de receptie staat waarin een mannetje met een jekkerhamer bezig is nieuwe tegels te leggen……ben ik nou zo zwaar?
Na onze spullen hebben gedropt zijn we Kuala Lumpur in gegaan. Wat een stad zeg. Het is 1 grote bouwplaats waarbij alle belangrijke multinationals een wedstrijdje houden wie de hoogste en mooiste wolkenkrabber kan bouwen. Omdat we nog in het hoogste gebouw naar boven willen hebben we voor morgen alvast kaartjes gekocht. Daarna kwam het slimme plan om een “hop on hop off” bus te nemen om de stad te bekijken. Deze rit hebben we geheel af gemaakt. Omdat we bekaf waren door de vlucht ( klok 6 uur vooruit) en dus een jetlag hebben, hebben we deze rit van wel 2 uur al dommelend doorgebracht. Resultaat is dat Ben nu een uurtje ligt te pitten, wij over onze vermoeidheid heen zijn, en wij in de bouwput aan een drankje zitten. Straks gaan we lekker douchen en eten en dan fluks de bedjes in. Eten hebben gedaan bij een Irakees restaurant aan de overkant. Ik moet zeggen dat het erg lekker smaakte. Omdat het nog best vroeg was (zo rond 19:00 uur) toch maar besloten de omgeving te gaan verkennen in plaats van fluks de bedjes in te duiken. Het resultaat was een pittige wandeling die uit kwam bij de twin towers die er echt fantastisch uitzien bij nacht. Achter de towers is een park met fonteinen die ook erg mooi verlicht zijn en waar toen we aan kwamen er een lichtshow werd gegeven die best indrukwekkend was.
5 September
We hebben allen als een blok geslapen en een beetje slaapachterstand ingehaald. Na een ontbijt op een plein vlak bij het hotel zijn we op ons gemakkie naar de twin torens gelopen. Hier zijn we naar boven gegaan en genoten van het uitzicht. Het plan was om met het openbaar vervoer die bestaat uit metro, trein en monorail naar China town te gaan. Dat moest even wachten omdat er een tropische regenbui over de stad trok. Dan maar even relaxen op een terrasje. Toen het weer droog werd de rit naar China town vervolgd. China town was China town zoals je ze overal mee maakt. Heel veel marktjes en heel veel verkopers die je van alles proberen aan te smeren. Vooral de tasjes verkopers waren erg in trek. Ook nog even heerlijk op de markt op een soort terrasje neergestreken waar we .heerlijke sateh met bier hebben verorberd. De dames hebben nog een curieus parapluhoedje gescoord voor de Alkmaarse vierdaagse. Wederom met het openbaar vervoer naar onze buurt terug gereisd waar we in een zijstraat bij een authentieke Chinees of Maleisiër hebben gegeten. Uiteraard hebben we nog even gekeesd op het terras bij het hotel. Je moet tenslotte overal gekeesd hebben nietwaar. We zijn opnieuw met de stand begonnen. Het is nu 2-1 voor Cor en Cor.
6 September
Deze ochtend vroeg op. De reis wordt vervolg. Gisterenavond een taxi geregeld die ook keurig om even voor negenen klaar stond bij het hotel. Deze keer een grote waardoor we met z’n allen met alle koffers mee konden. De vlucht ging vlotjes. En de eerste uitdaging werd met goed gevolg genomen omdat mijn paspoort die een half jaar geldig moet zijn net 1 dag verlopen is dan. De douanier had het zo druk met stempelen dat die opgemerkt werd denk ik. In de ontvangsthal werd de tweede uitdaging met goed gevolg genomen. Onze chauffeur stond keurig klaar met zijn auto en alle verdere tickets en vouchers. Het ressort is prachtig. Zoals gewend in Aziatische landen was het welkom weer hartverwarmend met diepe buigingen en een heerlijk welkoms drankje. De huisjes staan weer in een prachtige omgeving en als je er doorheen loopt heb je weer het gevoeld dat je door een vensterbank heenloopt omdat alle kamerplanten die daar in Nederland op staan hier gewoon in het groot voor je deur groeien. Moe van het reizen hebben we heerlijk aan het strand een drankje gedronken en zijn daarna gaan eten in het restaurant bij het strand. Bij het huisje nog even een potje gekeezd met als resultaat een stad van 3-2 voor Ellen en Ben
7 September
Karin een groot deel van de nacht lopen spoken. Had waarschijnlijk last van het tijdsverschil en last van branderige ogen. Het resultaat was dat zij haar taak als ontbijt regelateur een nieuwe wending heeft gegeven. Ze heeft ontbijt op bed gekregen. Tja….het is maar hoe je het bekijkt. Zo meteen gaan we een heerlijke duik maken in de zwembaden en de zee en een dagje luieren en dom kijken. Het plan is om eind van de middag Sanur te gaan verkennen en snorkelspulletjes te gaan scoren. En dat is gelukt. Heerlijk gezwommen, de site bijgewerkt en na een drankje in de zwembadbar zijn we na ons opgefrist te hebben Sanur ingetrokken. Sanur is eigenlijk een hele lange straat waar aan zeer veel winkeltjes en restaurants zijn. Zo in de avond is het daar erg levendig en gezellig. Na enig zoeken hebben we snorkelspulletjes gescoord. De eerste twee bij Hardy’s, een kruising tussen een markt en een supermarkt. De andere twee in een duikwinkel. Vervolgens zijn we lekker gaan eten bij een lokaal restaurant. Wat ons opvalt is dat gerechten lekker verfijnd smaken. Vooral de nasi is erg lekker. Omdat er muziek zou zijn op het strand bij het hotel zijn we daar nog even heen geggaan. Dat was daar een aflopende zaak, en de band was blij dat ze ons nog hadden als publiek. Na enkel nummers te hebben gespeeld aangemoedigd door ons met applaus en een dansje door Ellen en mij gaven ze er de brui aan en zijn wij ook weer naar ons hutje gegaan. Tenslotte moeten we morgen al om rond zessen er uit.
8 September
Zoals gezegd. Vroeg op. Eerst ontbijten en uitchecken en vervolgens een half uurtje wachten op het busje die ons naar Padangbai gaat brengen, waar we vervolgens met de snelboot via Lombok en Gili Trawang, naar onze eindbestemming Gili Meno worden gebracht. Onderweg was het een drukte van jewelste omdat ze op Bail een nationale feestdag hebben. Tussen 29 augustus ( Galingan) en 8 september (Kuningang) wordt net feest van de schepping van de wereld en de overwinning van het goede op het kwade gevierd. Overal staan dan tempeltjes langs de weg met versierselen, eten en wierook. Op 8 september is de laatste dag dat er geofferd wordt en daarna is het ritueel opruimen van de tempeltjes. In Padangbai rook het ook heerlijk naar de wierook. Na wat wachten zijn we nu onderweg naar onze bestemming vandaag. Dit verslag van vandaag is geschreven in de snelboot die behoorlijk klotst en schud. De schipper en ik hadden het best druk. Hij om die boot recht te houden, en ik om niet al te rare woorden te typen met een schuddende IPad. Ik ben trots op ons 😉 Eenmaal op Gili Meno aangekomen waan je je in het paradijs. Uitstappen van de boot lukt niet zonder nat te worden. De bootjes meren hier op het strand aan tegenover het ressort waar je verblijf. Als je mazzel hebt dan blijven de pijpen van je korte broek net droog. De bagage word netjes op het strand gezet en dat was het. Al zeulend met je koffer kom je dan aan bij de receptie die je naar je huisje brengt. Deze zijn eenvoudig maar perfect op deze warme plek. Na eerst de inwendige mens tegoed te hebben gedaan met Indonesische hapjes en weggespoeld met een halve liter Bintang bier zijn we lekker op het strand voor de deur gaan liggen. Uiteraard zijn de nieuwe snorkelsets meteen uitgeprobeerd met een prachtig resultaat. Mooie stukjes koraal en vele fel gekleurde vissen. Je krijgt weer het gevoel in een tropisch aquarium te zwemmen. Prachtig allemaal.
Vroeger gingen we altijd als de kinderen op bed lagen “romantisch zwemmen”. Dat hield in dat we nog even de zee indoken en een opblaasding mee het water in namen om op te dobberen. Nu hebben we de afgelopen jaren steeds het grapje dat we eigenlijk romantisch moeten zwemmen maar omdat we geen opblaas ding hadden kon dat niet. Dit jaar voorzag ik dat weer en heb bij ACtion een opblaas krokodil gekocht en deze vanmiddag opgeblazen en aan de meisjes gegeven. Nou dat was lachen. Dat hadden ze op het eiland blijkbaar nog nooit gezien en gaf grote hilariteit bij het ressort personeel. De ober die ons meestal hielp, Ami, was helemaal verliefd op de krokodil en kon er niet vanaf blijven. We hebben hem dan ook beloofd dat als we weg gaan hij de krokodil mocht houden. Eerst gaan we hem zelf gebruiken. De avond zijn we naar het haventje gelopen en hebben daar een restaurantje uitgezocht aan het strand. Omdat wijn hier een godsvermogen kost heeft Karin een fles wijn gekocht in de winkel bij het restaurant voor bij het eten. Dat was geen enkel probleem.
Na het eten een potje Keezen bij het huisje. Volgens Ben en Karin waren het twee flauwe potjes die ook gewonnen werden door Ellen en mij. Stand is nu 4-3
9 september
Lekker uitgeslapen en rustig ontbeten. Daarna zijn we het eiland gaan verkennen. Onze ober was zo lief een kaartje van het eiland op, je geloof het niet maar bestaat nog, thermisch papier te printen. Plan was om het eiland rond te lopen en wat andere snorkelplekken aan te doen. Helaas is dat niet gelukt omdat het water daar te laag stond. Wat we wel tegen kwamen waren diverse lappen grond en vergane ressorts die fore sale waren. Vooral 1 heel groot park lag er helemaal verlaten bij en was aan het instorten. Navraag achteraf leerde ons dat dit park van een Australiër was die betrokken is geweest bij de bom ontploffing in 2002 en Gili Meno heeft verlaten. Zonde hoor. In het midden lag een zoutmeer waar zout gewonnen wordt. Hier was niets te beleven en zijn we via het dorp en een giga moskee weer naar de kust gegaan. Vlak bij ons ressort hebben we nog wat gesnorkeld. Wat enkele hele grote vissen en een waterslang als mooi aangezicht opleverde. De meisjes vinden die vissen maar niets. Ze zijn bang dat ze gebeten worden. Haha.
Ons 4 uurtje wilde we gebruiken op 1 van de terrasjes maar helaas, geen bedienend personeel. Toen we het gejammer uit de moskee hoorden komen wisten we meteen waarom. Dan maar lekker wat eten en drinken bij ons ressort. Ondertussen was de krokodil ook weer van stal gehaald en binnen de kortste keren was Ami ook weer bij ons om zijn krokodil te knuffelen. Hij wilde hem ook zo graag hebben. Op een gegeven moment zat hij zelfs een tukkie te doen, geleund op de krokodil. Leverde wel een leuke foto op. Uiteindelijk zijn we romantisch gaan zwemmen. Wel heel voorzichtig want voor het zelfde geldt raak hij lek op het koraal of de stenen. Net toen we het water weer uitgingen glipte dat ding uit onze handen en waaide weg. Karin, de snelste zwemmer van de club zoals nu blijkt, heeft de krokodil weten te redden. Later hebben we hem officieel met foto en al overhandigd aan Ami. Hij was er vreselijk blij mee en ging er direct mee naar zijn huisje. We zijn benieuwd wat hij met dat ding gedaan heeft 😉
Na ons lekker opgefrist te hebben zijn we naar het haventje gegaan en zijn naar een restaurantje gegaan in een zijweggetje die we eerder in de middag hadden gezien. Dat was ook handig omdat ze daar Wifi hadden. Het tentje stond naast de zendmast. Hier hebben we heerlijk gegeten. Maar ook heerlijk gedronken. Zoals ik eerder vertelde is wijn moeizaam te krijgen. Buitenlandse wijn is niet te betalen en de Indonesische wijn, Hatten genaamd, is wel te drinken maar ook prijzig. Nu hadden ze daar rode en witte rijstwijn op de kaart staan voor een redelijke prijs. Bestellen dus. Dit bleek een eigen brouwsel te zijn gemaakt van rijst (Anak). Het smaakte best lekker maar de smaak verraadde al dat er best wat alcohol in zat. Na twee wijnglazen waren we ook best vrolijk. Uiteraard wilde we dat spul ook meenemen voor bij het huisjes dus hebben we meteen een liter in een plastic fles gescoord. Weer bij het huisjes natuurlijk nog even gekeezd. Ben en Karin waren nog geprikkeld van de vorige avond en beloofde Ellen en mij een totall war. Jammer voor hun. De stand is nu 5-4 voor Ellen en mij.
10 september
Vroeg op ( 7 uur) vandaag na het ontbijt worden we opgehaald door een bootje en gaan we naar het vasteland van Lombok. Dit ging heerlijk vlot allemaal. Het gigantisch klotsende bootje was zowaar te vroeg en de auto die ons naar Sengigi zou brengen stond al klaar. Resultaat is dat we om een uurtje of 11 al op onze bestemming zijn. Ook hier is het weer prachtig. Leuke kamertjes versierd met bloemen. Een deur, die als je deze open of dicht doet je doet denken dat je een sultan bent. En zowaar weer Wifi waardoor ik deze blog op het internet kan zetten. Het strand is hier zwart van het vulkanisch zand. Toen we het ressort uitliepen werden we traditioneel belaagd door lokale verkopers. Ben heeft hier twee Sarongs voor de meisjes en een T shirt gescoord voor weinig. De verkopers ook weer blij. We zitten nu te genieten aan het zwembad met een drankje (wat smaken die Bintangs toch lekker) en gaan straks wat eten en daarna het dorpje nog even.
De middag hebben we lezend, zwemmend en duttend zeg maar relaxed doorgebracht. Lekker buiten gedoucht. Ze hebben hier de badkamer half open gemaakt waardoor je buiten staat te douchen. Heel apart. Hierna hadden we het plan om lopend naar het centrum van Sengigi te gaan. Volgens de receptie was het ongeveer een kwartiertje lopen. Wat ze er niet bij zij was dat het bergje op en bergje af was. Gelukkig werden we opgepikt door local pickupje die ons keurig voor, achteraf een woekerprijs van 2 euro, netjes in het centrum heeft afgeleverd. We hebben Sengigi verkend, wat gedronken bij een bar aan de straatkant. Uiteraard kregen we weer veel vrienden op bezoek die hun handelswaar probeerde te slijten. De dames hebben het plan opgevat om een Warung op te zoeken. Dit zijn van uit het verleden Indonesische eenvoudige eethuisjes die ze de afgelopen jaren opgewaardeerd hebben tot gerespecteerde eethuisjes. Zo een beetje te vergelijken met een trattoria in Italië, maar dan met een Indonesische kaart uiteraard. Hier hebben we inderdaad heerlijk kunnen eten. Bij het eten wilde de dames graag wijn. Wij meteen de stoute schoenen aangetrokken en vragen naar rijstwijn. Dat hadden ze niet maar wilde het wel voor ons gaan halen. Zo gezegd zo gedaan. Na ons bediend te hebben vertrok hij op zijn brommertje en kwam even later met 2 plastic zakken terug met daarin heerlijke rijstwijn. Wat wel blijkt is dat er veel verschil zit in de kwaliteit van dat spul dat door de bevolking zelf gebrouwen word. De wijn hebben we uitgeschonken in een plastic waterfles en samen met de jongen die ons bediende hebben we nog een glaasje gedronken. Dat was leuk. Hij vertelde het nodige over het land en de gewoontes. We kregen wel het gevoel dat hij hoopte op klandizie door een zielig verhaal over zijn leven op te hangen en vervolgens aan te bieden voor ons de komende dagen te gidsen. Helaas we zijn al voorzien. De terugweg naar het hotel hebben we met een taxi gedaan. Die beduidend goedkoper was. Voor het slapen gaan nog een glaasje rijstwijn genuttigd en lekker gaan slapen.
11 september
Vroeg op omdat we opgehaald worden voor de fietstocht. Helaas waren we toch nog 10 minuten te laat. Het is tenslotte vakantie. We hebben een heerlijk ontbijt genoten die zeer uitgebreid was. Ze bieden je in de ochtend bijna de avondmaaltijden aan zoals nasi en bami. Dit in tegenstelling op Gili Meno waar je een eenvoudig ontbijt kreeg aangeboden. Ook niet verkeerd. We zijn met een taxi naar het vertrekpunt voor de fietstocht gebracht. De route ging langs rijstvelden en pindavelden. Ergens onderweg kwamen we ook nog langs een plaatselijke steenhouwerij. Dit zijn hutjes in het veld waar de mannen van grote stenen kleine stenen hakken en de vrouwen deze nog kleiner maken door ze in een ring te doen en vervolgens te pletten. Dit alles handmatig met een hamer. Ergens verderop zagen weer vrouwen die met grote stenen op hun hoofd via de rijstvelden verderop de stenen brachten om er een huis van te bouwen. Volgens de beschrijving kregen we geen bergen maar vals plat. Ze moeten hier nog leren wat vals plat is. Sommige stukken gingen best stijl waarbij wij al schakelend op de mountainbike probeerde boven te komen wat regelmatig de mist in ging. Dan maar lopen naar boven. Onderweg hebben we nog een origineel Sasakhuis bekeken. Omdat er een oud omaatje uit kwam lopen mochten wij naar binnen. Toen ik er uit kwam lopen moest het omaatje vreselijk lachen toen ik mijn hoofd stootte. Deze huisjes zijn niet op mijn lengte gebouwd. Om de hoek stond een oude moskee. Deze traditionele moskee lijkt totaal niet op de moskee van tegenwoordig. Dit leek wel een grote schuur. De mannen en vrouwen moeten gescheiden naar de moskee. Echter was die van de vrouwen al enige tijd geleden ingestort. Nu gaat men naar de nieuwe en deze is voor mannen en vrouwen gescheiden door een lijn. Onze gids vertelde nog een saillant detail dat de extreme moslim vrouwen onder hun boerka’s alleen maar een sarong dragen en geen ondergoed. De tempel bij het eindpunt hebben we niet bekeken helaas daar hadden we te kort tijd voor. Na enige tijd wachten op de taxi zijn we weer terug gebracht.
Nadat we ons hebben opgefrist en geluncht werden we opgehaald door Lan onze chauffeur. Na eerst ATM te hebben beroofd van zeer veel briefjes van 50000 roepies en in een supermarkt keel en hoestsnoepjes voor Ellen te hebben gekocht begin de rit naar Senaru.Onderweg hebben we enkel mooie plekjes gefotografeerd en op een plek waar je aapjes kon zien en voeren hebben we 2 zakjes met pinda’s gekocht. Deze was nog niet open of hij werd al snel uit de handen van Karin gejat. Ellen die dat best eng vond begon meteen het zakje leeg te strooien met zakje en al. Deze was ook zo weg samen met een aapje. Onderweg lokale vis saté bij de kust proberen te kopen wat niet lukte. Later wat landinwaarts lukte het wel. Langs de kant van de weg hebben we daar de saté geproefd. Deze was wat pittig maar Ellen haar mond en keel stonden in brand. Dit onder hilariteit van de bevolking aldaar. We zijn ook uitgenodigd om koffie te drinken in het huis bij de saté kraam. Daar hebben we buiten een Lombok koffie genoten samen met de kinderen des huizes. Zij wilden de hele tijd op de foto. Eerst alleen maar later ook met de meisjes. Resultaat een uitgebreide fotoshoot van al die schoonheden. Aangekomen in Senaru hebben we ons ingeschreven en zijn naar ons huisje gegaan die op een prachtige plek staat met uitzicht over de omgeving bestaande uit rijstvelden, de Rinjani(de vulkaan), en de hier beroemde waterval.
Leuk is te constateren dat naarmate we meer de binnenlanden intrekken de accommodaties eenvoudiger worden. In de avond wat gegeten en gedronken bij het hotel. En onder ons afdakje een potje gekeezd. Stand nu 7-4 voor Ellen en Cor.
12 september
Redelijk geslapen. Ons huisje die is opgesplitst in 2 appartementen (zeg maar kamers) is zo gehorig dat het wel lijkt of het zelfs versterkt. De wekker van Ellen bleef maar gaan omdat ze niet precies wist hoe deze uit moest zetten. De ochtend douche is door sommige maar even overgeslagen gezien de temperatuur en de tijd. We waren nog niet helemaal klaar voor een ochtend ontbering. Na een simpel ontbijt zijn we opgepikt door Resie onze lokale gids met wie we de trekking gaan doen hier in de omgeving. Dit was geweldig. Resie die zelf nog aan het leren is heeft ons heel veel geleerd van de gebruiken hier. We zijn in diverse dorpjes geweest waarvan 1 nog geheel traditioneel is. Zij heeft ons veel geleerd van met name de fauna hier. Zeer veel vruchten, groenten en geneeskrachtige planten heeft ze ons laten zien en proeven. Karin die het ontbijt heeft overgeslagen heeft in het dorp wel een traditionele versterking genomen. Deze bestond uit een blad, die klinkt als beeleave, kalk en de vrucht van een noot. Resultaat was een prachtig rode mond. Normaal gesproken halen ze de rode kleur weg door daarna tabak te kauwen, maar omdat deze nogal pittig is heeft ze dat maar overgeslagen. De route ging via de dorpen, de rijst en pinda velden waarbij we prachtige panorama’s hebben gezien. Onder het lopen hebben we Resie nog wat Nederlandse woorden geleerd. Hierbij kwam ook het visite kaartje van Henk, onze reisorganisator van travelmarker nog te voorschijn. Wij moesten hem hierbij de hartelijke groeten doen. In Indonesië maken ze de ingangen van alles expres laag zodat je automatisch nederig, dus gebukt, iets betreed. Nou dat heeft mij vandaag mijn tweede hoofd wond bezorgd. Gezien hun lengte ben ik ook een reus. Na de rijstvelden ging de tocht langs een smal pad langs een soms heel diepe afgrond door het bos richting de waterval. Hier liep Karin haar Havaianas stuk tegen een steen. Nadat eerst Resie met katoen, wat je hier gewoon kan plukken, de Havaianas probeerde te repareren wat helaas niet lukte, heeft Ben deze gerepareerd met een lipje van een blikje. Wel makkelijk. We horen Karin nu aankomen met stap, klik, stap, klik. Haha.
Nadat we de prachtige waterval hebben bewonderd en ongeveer 300 treden omhoog zijn gegaan hebben we afscheid genomen Resie. Zij heeft voor ons wel plekje geregeld genaamd Buket Senaru waar we heerlijk traditioneel kunnen gaan eten. Wij zijn eerst gaan drinken in een soort café aandeel overkant van ons guesthouse. Daar was het grote hilariteit toen ik het over Bakoe Sarong had ipv Buket Senaru. Bakoe Sarong beteken in het Indonesisch openstaande sarong. Daar had de ober wel bepaalde associaties bij. Na enkele Bintangs en overheerlijk patat met pittige pindasaus en mayonaise te hebben verorberd zijn we naar onze kamers gegaan om lekker op te frissen.
Weer de klim naar boven gedaan naar Buket Senaru. Dit is een home stay met restaurantje. We werden hartelijk ontvangen en zo rond kwart over vijf hebben wij onze bestelling gedaan waaronder ook rijstwijn. Dit moest eerst ergen gehaald worden zoals we wel vaker meegemaakt hebben. De dame des huizes zette haar zuster aan het koken ging de tafel naast ons zitten om gedurende meer dan een uur met ons te keuvelen over van alles. Resultaat was dat we rond half zeven ons bord met eten kregen. Maar wat maakt het uit. We zaten heerlijk met een wijntje en een biertje. Het eten was overheerlijk. Omdat we van te voren aangekondigd waren had ze van te voren alle verse kruiden en dergelijke deze middag geplukt en dat was wel te proeven. Omdat we de pisang goreng ook nog wilde proeven werd ons bezoek automatisch met een uur verleng. Ook dat duurde nog even.
In het pikkedonker zijn we terug gelopen en hebben nog een Lombok koffie gedronken in het cafeetje aan de overkant. Bij het afrekenen viel de stroom uit en was alles weer pikkedonker. Ellen heeft betaald bij het licht van een mobiele telefoon en Karin, die al naar het huisje was zat in het donker op het toilet te wachten op ons of weer elektriciteit. Waarschijnlijk zijn ze het gewend want overal werden er generators gestart en was er weer licht in de duisternis.
Na een wijntje moe van alle inspanningen naar bed gegaan.
13 september
In de ochtend werden we een half uurtje later dan gepland opgehaald door onze chauffeur Lan. We hoefde van hem niet zo vroeg te vertrekken en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Onderweg zijn we nog gestopt bij de oudste moskee van het eiland. Deze stond op een soort terp en lijkt in de verste verte niet op de moskee van tegenwoordig. Het lijk eerder op een oude schuur. Ook de minaretten ontbreken. Deze zijn nu overal wel aanwezig in de nieuwe moskeeën en je wordt horendol van die klaagzangen (gebed) de hele dag door. Ze zetten de megafoons hier om standje maximaal. We spaken nog mensen die niet islamitisch zijn en ook zij vonden het vervelend om het de hele dag aan te horen.
Daarna zijn we doorgereden naar het noord-oosten om te snorkelen op een eilandje voor de kust. Ons bootje was een zeer oud vissersbootje met aan de zijkanten houten palen om deze in balans te houden in de golven. Nou deze heb je echt nodig. De heenreis ging goed. Eenmaal op hier eiland aangekomen zijn we heerlijk gaan snorkelen en hebben erg mooi koraal gezien. Er was ook blauw koraal bij. Dit koraal is zo mooi van kleur. Het lijkt wel of het oplicht onder water. Onder genot van een lauw biertje ( het ijs was op) en een nasi maaltijd hebben we nog wat geluierd en gesnorkeld voor dat we terug gingen. Onderwijl was het wat meer gaan waaien en waren de golven wat hoger geworden. De jongen op de voorplecht had al meerdere malen aangegeven aan degene aan het buitenboord motortje (zowel de bediener als ook het motortje kwamen nog uit het jaar kruik) dat de boot schuin op de golven gehouden moest worden. Met het strand in zicht waar we moesten aanmeren kwam de boot in een flinke golf terecht. Een grote plons zeewater over de motor was het resultaat. De motor vond dat niet lekker en stopte er daarom ook direct mee. Direct werden er 3 reddingsvesten uitgereikt terwijl we met z’n vieren waren. Ik kreeg een oud nat vodje. Terwijl er twee man bezig waren de motor weer aan de praat te krijgen wat niet bepaald makkelijk ging werd onderwijl een andere boot gebeld om ons te komen redden. Als je zo stil ligt in de zee klotst zo’n bootje behoorlijk en ben je ook blij met die balken aan de zijkant. Net op het moment dat de redding nabij was kregen ze de motor weer aan de praat en konden we op eigen kracht aanmeren. De weg vervolgde naar een coöperatie van wevers die sjaals, sarongs, en andere stoffen maakte op traditionele wijze. Na een korte rondleiding en koffie met allerlei Lombok lekkernijen hebben we nog wat inkomen gedaan. Allemaal een officiële sarong en de dames er nog wat sjaaltjes bij.
Daarna op naar ons eindpunt Tetebatu. Hier zouden we in huisjes slapen met een prachtig uitzicht op het dal. Helaas hebben we daar niets van gezien omdat de aankwamen en weer vertrokken in het donker. We hebben onze huisjes betrokken en zijn toen romantisch gaan eten een stille balzaal met tl verlichting. Het restaurant van het guesthouse dus. Ik moet wel aangeven dat de saté daar heerlijk smaakt. Karin en Ben hebben nog een potje getafeltennist in het restaurant waarna we op tijd naar bed zijn gegaan omdat we er rond 4 uur weer uit moeten.
14 september
Om 4:15 ontbijt. Wel heel lief door het personeel daar geregeld zo vroeg. Duttend in de auto zijn we door Lam naar het vliegveld Praya gebracht voor de vlucht naar Dempassar (Bali). De binnenlandse vluchten gebeuren hier vaak met klein propeller vliegtuigen, zo ook deze dus. Het geeft je wel het toppunt van vakantie gevoel via een trap een vliegtuig in en uit te stappen ipv een slurf.
Blij gemaakt met eerdere vertrektijd op ticket bleek echter niet waar en om 11:25 vlogen we pas naar Labuhan Bajo. Dus ff lekker hangen op vliegveld. Ook deze vlucht ging voorspoedig. Aangekomen in Labuhan Bajo ( Flores) hadden we wat moeite onze koffer te krijgen. Dit gebeurd hier door eerst de koffers uit het vliegtuig te halen. Op een kar te leggen. De kar naar een bankje te rijden die de scheiding is tussen het vliegveld en de hal. Vervolgens moet je het groene bonnetje die we in Praya hadden gekregen, afgeven aan de beambte en krijg je de koffer. Omdat ik dacht dat ik de bonnetjes niet had terug gekregen in Denpassar koste het enige moeite om onze koffers te krijgen. Dit ondanks dat er nog maar 4 mensen voor het bankje stonden en er nog maar 4 koffers achter het bankje stonden.
Vervolgens zijn we naar Golo Hill hotel gebracht. Dit zijn allemaal huisjes die tegen een heuvel zijn gebouwd met een fantastisch uitzicht over de baal van Labuhan Bajo. Na heerlijk aan het zwembad te hebben geluierd zijn we tegen de avond naar het dorpje vertrokken waar zijn gaan eten en waar we boodschappen hebben gedaan voor onze boottocht naar de Komodo morgen. In het restaurant hebben we nog wijn weten te scoren voor een woekerprijs zodat we morgenavond nog gezellig een glaasje kunnen drinken.
Na het eten bestelde wij bij de ober, of het de normaalste zaak van de wereld is een taxi terug naar onze huisjes omdat we nogal wat water mee moesten sjouwen. Dit bleek een vergissing. Taxi’s kennen ze niet op Flores. Ze hebben hier Bemo’s. Dit zijn kleine busjes die je ergens heen brengen. Alleen 1 pech, die reden toen niet meer. De ober heeft voor mij een brommertje geregeld zodat ik met onze watervoorraad naar het huisje gebracht kon worden. Ik dacht dat het minstens een half uur lopen was maar na een minuut of twintig stond de rest van de club al voor mijn neus. Na het restje wijn die we van het restaurant hebben meegenomen naar onze bedjes gegaan.
15 september
Karin heeft al dagen last van een allergie en/of schimmeltje die haar behoorlijk dwars zitten. Ze slaapt vaak slecht door branderige ogen en kreeg nu ook al reactie op haar huid. Omdat dit bijzonder vervelend voor haar is en ze daardoor ook erg op zag tegen de bootreis naar de Komodo’s zijn Ellen en ik naar de receptie van het hotel gegaan. We hebben de jongen (Robin) daar gevraagd of hij de eigenaresse van het hotel die Nederlandse is wilde bellen voor ons. Zij heeft ons aangeraden naar dokter Joan te gaan in het ziekenhuisje. Dat betekende een hoop geregel. Er moest een afspraak met de dokter gemaakt worden. En het vertrek van van de boottocht moet geannuleerd of verlaat worden.
Robin heeft samen met ons en de plaatselijke agent het zo weten te regelen dat Karin om 2 uur blij de dokter terecht kon en dat we daarna naar de boot gebracht zouden en we alsnog, weliswaar aangepast, naar de Komodo konden gaan. In de tussen tijd hebben we van de nood een deugd gemaakt en zijn we heerlijk aan het zwembad gaan liggen. Een Indonesisch kwartiertje later dan gepland zij we naar het ziekenhuis gebracht. Geweldig om te zien. De spreekkamer van de dokter is een kaal hok met wat gordijntjes een behandeltafel met een kussen met een bloemetjes sloop er omheen en een vodje in een lijst wat het diploma is van de dokter. Al met al ging het er professioneel aan toe. Na wat vragen en een onderzoekje kreeg Karin zalf en pillen mee. Na even wachten op de Bemo die onderwijl een ander klusje had ging de rit naar de boot. Hier werden we hartelijk ontvangen en vertrokken we direct naar het eiland Komodo. Het is een leuk oud en authentiek bootje die zoveel geluid produceert dat elkaar verstaan bijna onmogelijk is. De kapitein is een leuk manneke met een heel leuk lachje volgens de dames. De boottocht ging voorspoedig. Wat opvalt is de giga stromingen hier op zee. Er zijn plekken die hoger lijken en waarin allemaal draaikolken zitten. Heel bijzonder om te zien.
Tegen zonsondergang, een hele mooie overigens kwamen we aan bij Komodo. Na gegeten te hebben ging de bemanning aan dek onze bedjes opmaken. We slapen namelijk op matrasjes aan dek. Uiteraard zijn we niet meteen onze matrasjes op gedoken maar hebben we onder het genot van de fles wijn nog gezellig al dobberend een potje klaverjassen gespeeld. Jammer dat er een zeil over het dek is gespannen want de hemel is bedekt met enorm veel sterren. Na het spelletje alsnog de matrasjes opgezocht en hebben we redelijk geslapen.
16 september.
Bij zonsopgang werden we gewekt door al vertrekkende bootjes en de kapitein die zijn voorbereidingen al aan het treffen was. Nadat we elkaar allemaal de schuld hebben gegeven gesnurkt te hebben we al varend van ons ontbijt aan boord genoten. Inmiddels waren we aangekomen op Komodo. Hier hebben we een wandeltocht gehouden onder begeleiding van een niet al te spraakzame gids. Wel hebben we 3 komodovaranen mogen aanschouwen. Wat een knapen van beesten zijn dat zeg! De wandeling was mooi maar buiten enkele herten hebben we daarna niet veel meer kunnen zien.
Na Komodo hebben we na een klein stukje varen even gesnorkeld. Dit mooi maar door de flinke stroming hebben we ons uurtje niet vol gemaakt. Daarna door naar Rinca. Een ander eiland waar we ook een trekking gaan doen. Hier werden we begroet door een erg leuke gids die in 5 minuten meer verteld had als de gids op Komodo de hele weg. Op dit eiland zijn ook apen. Dat is de reden dat er op dit eiland amper vogels zijn. Hier hebben we meer Komodovaranen gezien dan op het vorige eiland. In het bos kwamen we ook nog een buffel tegen. Ook al zo’n giga beest. In de poel lag een zieke varaan die door een buffel was aangevallen. Hij had een kopstoot gekregen van een buffel en lag nog met een flinke migraine bij te komen. Wij hebben gekozen voor de route waarbij we de mooiste view hadden over het eiland. Nou dat klopt ook wel. Wat een mooi gezicht was dat.
Inmiddels dat ik dit typ zijn we weer onderweg naar Labuhan Bajo waar we weer naar Golo Hill gaan voor 1 nachtje slapen. Dat voelde als een soort thuis komen. Na weer de koffers naar boven te hebben laten zeulen meteen in de zwembroek gesprongen en heerlijk nog even geluierd en gezwommen in en bij het zwembad. Robin de jongen van de receptie kwam vragen of we een buffet wilde doen in Paradice. Een restaurant annex bar 300 meter naar beneden met een mooi uitzicht over zee. Nu zijn wij ook de beroerdste niet dus hebben we ons maar op gegeven. Redelijk rozig zijn we in de avond afgedaald naar het Paradice waar ons buffet klaar gemaakt werd. Bij binnenkomst al meteen gezocht naar de lange tafel met lekkernijen maar die stond er nog niet. Dan maar eerst een drankje. Toen het zo ver was wederom op zoek naar de lange tafel maar helaas.
Ze hadden gewoon wat je normaal op je bord krijg nu als buffet klaar staan en dat werd netjes opgeschept. Het mag dan wel een klein buffet zijn geweest….het smaakte overheerlijk. Vooral de red Sniper (vis) was erg lekker. Na het eten zaten Ben en Karin letterlijk te knikkebollen aan tafel, wat ons heeft doen besluiten maar eens verstandig vroeg naar bed te gaan. Ellen en ik hebben nog wel even een zwembadsessie gehouden met onze voetjes in het zwembad voordat wij ook gingen slapen.
17 september
om 8 uur werden we opgehaald door Cypriano ook wel Yp genoemd. Hij gaat ons de rest van de week rondrijden. De rit gaat Ruteng waar we in een nonnenklooster gaan slapen. Daarvoor is het de bedoeling dat we een wandeling gaan maken in de omgeving waar erg mooie rijstvelden zijn in de vorm van een spinnenweb. Vervolgens is de planning om de plaatselijke markt op te gaan. Dit hebben gedurende de dag veranderd.
Onderweg hebben we gegeten in een restaurantje langs de weg. Na het eten ging de rit naar het uitzicht over de spinnenweb rijstvelden. Nadat je jezelf heb ingeschreven in het gastenboek en daar dan ook een donatie in doet mag je met iemand mee een giga berg op klauteren om vervolgens naar een werkelijk prachtig uitzicht te mogen kijken. Dat gedoe met gastenboeken heeft voor Ellen een nieuwe taak opgeleverd in dit land. Ze vragen hier namelijk geen fooi of entreegeld maar ze geven je een schrift waarin je je gegevens mag noteren en een bedrag die je dan in het schrift achter laat. Tja als je dan hoofdpot ben dan krijg je automatisch de taak te schrijven en te doneren natuurlijk. De wandeling een stuk verderop hebben we geskipt en zijn na het inchecken direct naar de stad gelopen om lekker op de markt te gaan flantaneren. Deze was indrukwekkend en erg lokaal. Na enige omzwervingen en uitleg van de gids die we meegekregen hebben explodeerde de koophormonen van de meisjes en moesten we op slipperjacht. Havaianas zijn hier niet te koop dus werden het Ando’s. Resultaat is 2 paar nieuwe slipper voor de dames voor de prijs van enkele euro’s. Aan onze gids gevraagd of het mogelijk was om de kathedraal te gaan bekijken en dat was geen probleem. Leuk te zien hoe ze hier de kerken hebben ingericht. Wat alleen jammer is, is dat we hier niet ons rituele kaarsje hebben kunnen branden. Op de terug weg op jacht naar wijn voor de avond en de volgende dag tijdens de homestay. Dat is gelukt en hebben we 2 flessen kersen wijn kunnen scoren. De wijn voor de avond was ook belangrijk omdat de nonnen om 9 uur in de avond de poorten dicht gooien en je er niet meer inkomt. Aangezien we nog een potje Keezen op het programma hadden staan is het wel lekker als je daar nog wat bij de drinken heb. De wijn hebben we in de winkel geproefd en zoet en en goed bevonden. Omdat we meteen 2 flessen bestelde kwam het meisje achter de ” toonbank” vandaan en ging zich meteen aan ons voorstellen. Wat in het begin ook leuk is, is dat als je over straat loopt hier in Flores je met name door de jeugd constant wordt aangesproken met ” hello mister” en ” where you come from” dat zijn de eerste woordjes die ze leren op school. Na tachtig keer hierop te hebben gereageerd heb je het wel een beetje gehad maar het. Schijnt er nu eenmaal bij te horen hier. Na onze spullen in het klooster te hebben gedropt en afscheid van onze gids te hebben genomen zijn we door Yp naar een restaurantje gebracht. De zelfde als waar we geluncht hebben omdat het andere restaurant vol was. Na het eten nog even gekeesd op de kamer van Ellen en Ben omdat zij de meeste ruimte hebben. Zij hadden een balzaal gekregen en wij een soort gevangeniscel. Helaas zijn ook meteen de twee flessen wijn gesneuveld dus moeten we morgen wat anders verzinnen. Stand nu is nu 8-6 voor Ellen en Cor.
18 september
Vandaag om 8:30 vertrokken naar Belaraghi voor de langverwachte homestay.
Onderweg gedommeld en genoten van het werkelijk prachtige landschap van Flores. Tegen het middaguur zijn we gestopt bij een tentje aan de weg waar we onze lunchpakketten hebben laten maken. Uiteraard geen brood maar rijst in allerlei soorten. De lunch zullen we gaan nuttigen aan de beach vlak bij Aimere en hier hebben we ook hoge verwachtingen van. Omdat Yp nog even een beefsoep wilde nuttigen omdat hij niet met ons mee zou lunchen zijn wij het plaatje even ingegaan. Al lopende kwamen we een stalletje tegen waar ze volgens de boekjes heerlijke pisang goreng verkopen. Nou dat moet je even testen natuurlijk. Gelukkig klopte het en ze smaakte ook geweldig. Onder het inmiddels druk geworden van de nieuwsgierige Florianen die ons aanstaarden en een poging van een man met ons te communiceren hebben wij deze heerlijk verorberd.
Op naar de beach. In onze gedachten zaten we al aan een gezellig tafeltje met een paar ijskoude Bintangs en uitzicht overzee ons lunchpakket te verorberen. De werkelijk was anders. Er is daar waarschijnlijk erg weinig beach zoals wij beach kennen. Wij hebben namelijk met onze kontjes op een paar rotsblokken en het lunchpakket op schoot en een flesje water de lunch genuttigd. Ook romantisch ????? Daarna weer op weg naar de homestay.
Om in het dorp te komen moesten we een flinke klim naar boven maken met af en toe zeer steile helling. En dat met volle bepakking en in maar 40 minuten. Volgens de gids doe je er normaal ruim een uur over. Mooie omgeving met mooie uitzichten. Jammer dat het wat heiig was. Een maal boven werden wij naar onze vakantiehut gebracht en hartelijk welkom geheten door onze gastvrouw met zeer zoete koffie en warme Casave. Daarbij werd ook sambal geserveerd. Dit zag er zeer aantrekkelijk uit omdat dit bestond uit mooie rode tomaatjes met wat chili. Wij allemaal een schepje op onze Casave doen natuurlijk. Toen bleek dat het wel erg heet was. Een kwartier daarna brandde je lippen nog. Tijdens de koffie ging een dorpsbewoner onderweg om voor ons een kokosnoot uit de boom te plukken. Deze werden ons daarna aangeboden. Iemand met een groot mes hakte de bovenkant van de kokosnoot en er af om er vervolgens een klein gaatje in te maken waaruit je kan drinken. Aangezien het niet erge kleine kokosnoot was zaten wij na ongeveer een liter wel vol. Het sap wat over was ging in een pan en werd smakelijk verorberd door de honden aldaar. Denk je van de kokosnoot af te zijn word je daarna ook nog aangeboden om de kokos op te eten. Dit lukte ook niet en een groot deel van de kokos was ook voor de hond.
Naderhand zijn we door het dorpje gelopen en een mooie zonsondergang mogen aanschouwen. Terwijl wij aan een glaasje arak met sprite zaten, een drankje die we de dag daarvoor hebben leren kennen, werden de kerosine lampen klaar gemaakt voor het donker en heeft onze gids Michael ons uitgelegd wat de betekenis is van de houten parasols en kleine huisjes die in de het dorp staan. Dit is een behoorlijk ingewikkeld verhaal maar waar het in het kort op neerkomt is dat de hoeveelheid parasols en huisjes aangeeft hoeveel clans er wonen in het dorp. Aan de kleine poppetjes of huisjes die weer op de daken van de huizen staan is weer te zien wat de verhouding is tussen broers en zussen. Het is hier traditie dat de vrouwen van de familie alles erven. Dat betekend dat alle bezittingen eigendom zijn van de vrouwen. Dat is ook het enigste recht. Voor de rest blijft de rolverdeling in de gezinnen het zelfde. De man is de kostwinner en de vrouwen brengen kinderen groot en doen het huishouden. Na verloop van tijd kwam het dorpshoofd terug van het werk op het veld. Na even bij ons te hebben gezeten ging hij naar binnen even later gevolgd door iemand anders met een flinke haan. Niet veel later werden wij ook uitgenodigd om binnen te komen. Het bleek dat in de wand van ons slaapverblijf nog een soort schuifdeur zat die toegang gaf aan een grote ruimte waar gezeten kon worden. En een houtvuurtje waarop gekookt kon worden. De keuken dus.
Eenmaal met de hele familie gezeten begon het welkomst ritueel. De haan kwam te voorschijn en werd te plaatse geslacht. Dat gebeurd door met een scherp mes de kop via de snavel open te snijden waardoor de haan dood bloedde. Het bloed werd opgevangen in een schaal en aan het dorpshoofd gegeven. Deze had inmiddels een schaaltje arak en bladeren met van de noten waarop ze hier kauwen en begon een soort gebed te prevelen. Toen hij daar mee klaar was begon hij rijst door keuken te gooien en wat arak te sprenkelen en bracht met zijn vingers op diverse heilige plekken in het huis bloed aan uit de schaal. Ook wij kwamen aan de beurt en kregen wat bloed uitgesmeerd op onze rechterhand. Terwijl hij daar mee bezig was, werd de haan boven het vuur van zijn veren ontdaan. Wij plukken die beesten maar hun verbranden gewoon de veren. Wat overigens wel stonk. Nadat de haan licht geroosterd was werd open gemaakt en aan het dorpshoofd gegeven. Deze haalde de lever en de darmen uit het dode beest en begon deze te “lezen”. Volgens de traditie kan hij zien of wij gezond zijn en geen vreselijke dingen gaan meemaken. Gelukkig voor ons was er niets aan de hand en kon de haan de pan in. Maar niet voordat ook hij gezegend was.
Het eten, met onze handen overigens, was eenvoudig maar wel lekker. Vooral de kippensoep met kokos was heerlijk. Na het eten zijn we buiten uitgenodigd waar een club van een stuk of 50 mannen en vrouwen met bamboefluiten op ons zaten te wachten om een voorstelling te geven. Denk je lekker te gaan zitten kijken, word je voor dat je er erg in heb uitgenodigd om te komen dansen. En dat vinden ze dan prachtig als je meedoet. Na enkele fluitnummers vroegen ze ons voor te stellen aan de dorpsbewoners. Dit hebben we onder grote belangstelling gedaan, waarbij ze ons ook nog allerlei vragen stelden over ons werk en privé leven. Na nog wat fluitnummertjes kwam aan ons het verzoek of we enkele liedjes wilde zingen. Ook aan dat verzoek hebben we onder groot plezier van de bewoners gedaan. De uil zat in de olmen kennen hun ook maar dan de indonesische uitvoering en hebben die gezamenlijk gezongen. Op het moment dat we vader Jacob inzette was het feest compleet en ging onder applaus de dirigent helemaal uit zijn dak. Wat bleek….hij was jarigen en heet ook nog eens Jacob.
Daarna was het pauze en bleek dat ook nog eens hun etenstijd te zijn. Op zich niet erg, ware het niet dat we weer uitgenodigd werden om mee te eten. Het is heel onbeleefd dit af te slaan, dus binnen een uur zaten we weer met een flink bord freid rice en vis voor onze neus. Hier hebben we maar een beetje van gegeten. Ondertussen ging de arak rijkelijk vloeien en hebben we de rest van de gezellige avond met de bewoners muziek gemaakt, gedans en gepraat. Vervolgens zijn we onze matrasjes van ongeveer 1 cm dik op de baboevloer gaan opzoeken om te gaan slapen.
19 september
Redelijk gebroken werden we rond 6 uur al wakker omdat het vuurtje in keuken aangestoken moest worden voor het ontbijt. Dit tezamen met alle kippen en hanen die ook luidkeels lieten weten al wakker te zijn. Na onze stramme lijven gestrekt te hebben en na een kop koffie werden we uitgenodigd voor het ontbijt bestaande uit een stevige bak rijst en groente. Dit blijft toch even wennen hoor. Na het eten kwam het al wel bekende gastenboek weer te voorschijn en aan Ellen de taak te registreren en te doneren. De terugweg naar beneden ging vlot en stond Cypriano ons al keurig op te wachten om ons naar het Happy Happy hotel in Bajawa te brengen. Daar hebben we onze bagage kunnen stallen omdat de kamers nog niet klaar waren en zijn we nog enkele traditionele dorpen gaan bekijken. Gezien het tijdstip van de dag heeft Michael er voor gekozen een iets ander route te nemen. Nu ging de toch in redelijke schaduw en bergafwaarts. Wel een hele mooie afdaling gewandeld door het woud daar.
Toen we tegen het einde van de middag weer in Happy Happy waren, zijn we ons lekker gaan opfrissen onder een heerlijke warme douche. Omdat we weer wifi hadden de contacten met het thuisfront weer even opgezocht. Omdat er een grote traditionele markt is in Bajawa zijn we deze voor het eten ook op gaan zoeken. Na een half uurtje dwalen over de markt hadden we geen notie meer van de richting terug naar het hotel. Na enkel navragen, en weer verkeerd lopen zijn heel lief door een mevrouw richting ons hotel gebracht. We hebben in een redelijk eettentje te hebben gegeten. De minste tot nu toe. En zijn we naar ons hotel gegaan waar we nog twee potjes gekeezd hebben. Stand voor coel is nu 10-6.
20 september
De bedden en de temperatuur waren deze nacht bijzonder goed met als resultaat dat we allemaal lekker uitgeslapen waren. Na het ontbijt met eigen gebakken brood van Indonesisch meel hebben we afscheid genomen van Henk en Marie de Nederlandse eigenaren van het hotel ging de rit naar een hotspring. Dit is een klein meertje en riviertje aan een bron waar water van ruim 40 graden de grond uitkomt. Lekker hoor om daar in te gaan dobberen. Ellen die waarschijnlijk jaloers was op mijn eerder verwonde grote teen deed nu ook mee door te struikelen op de trap waarbij ze haar wijs teen ontvelde. Na afgedroogd te hebben en bij de ingang nog even wat gedronken te hebben, ( het was alweer Bintang time ) en met onze wat en hoe boekjes in de hand een conversatie zijn aangegaan met 2 lokale mannen gingen we op weg richting Ruteng. Een erbarmelijk slechte weg naar het vissersdorp in noord Flores. In de middag kwamen we er geklutst aan en hebben we de middag doorgebracht met lunchen en een wandeling naar de haven. Dit dorp heeft overdag geen stroom maar na 6 uur worden er enkele grote diesel generatoren gestart die midden in het dorp staan om het dorp van stroom te voorzien hetgeen ook een behoorlijke herrie veroorzaakt. Gelukkig hebben we daar in ons hotelletje gaan last van. We zitten nu ook weer in een soort klooster maar nu van broeders. Deze heren hebben gelukkig geen sluitingstijd..
Na in de avond te hebben gegeten zijn we na nog een glaasje Angur ( zoete wijn) of een spite met arak gedronken te hebben naar onze bedjes gegaan.
21 september.
Na ontbijt zijn we naar de haven gebracht om een boottocht te maken naar 2 bounty eilandjes om te snorkelen.
Wat een pracht daar onder water. We hebben schitterend mooi koraal gezien en weer heel veel gekleurde vissen. Wederom hebben we weer het gevoel gekregen in een tropisch aquarium te hebben gezwommen. Op het eiland werd er voor ons een overheerlijke white Sniper (vis) gebarbecued wat weer samen met een salade en vegetable heerlijk smaakt. We blijven hier trouwen pret hebben over hoe ze hier groente in het Engels uitspreken. In plaats van het goed uit te spreken hebben ze het hier fonetisch over vetsjeteebels.
Na de lunch zijn we weer naar een ander eiland gegaan omzet luieren en te snorkelen. Ook weer prachtig. Elk eiland heeft zo zijn eigen koraal lijkt het wel en dat maakt het snorkelen elke keer weer leuk. Gelukkig was hier ook wat schaduw anders hadden we er net zo uitgezien als de gebarbequede vis. Op de terugweg zijn we door de mangrove gevaren waar duizenden vliegende honden, een soort grote vleermuizen in de bomen hangen. Als je daar aankomt en je maakt wat herrie gaan die beesten allemaal vliegen en krijsen. Een heel indrukwekkend gezicht. Eenmaal weer terug in ons hotel hebben we ons opgefrist en ingevet en zijn we gaan eten in een eettentje ( café la mar) waar we eerder in de middag afgesproken hadden te komen eten. Dat je daarbij ook in de goot kan belanden bleek wel toen ik direct nadat ik de poort uitliep bij het hotel rechtsaf zo in de goot belande. Gelukkig zonder al te veel lichamelijke schade. soms mis je die lantaarn palen best wel.
Het eten was heerlijk. De vis hebben we zelf uitgezocht en deze werd ter plaatse schoongemaakt en gebarbecued. De meisjes zijn onderwijl nog even het Keez spel gaan halen voor na het eten. Dat de generatoren ook niet geheel betrouwbaar zijn bleek deze avond ook weer. Om het uur viel het licht uit en zit je dan werkelijk in het pik donder. Gelukkig hadden we een kaarsje op tafel staan voor dat soort noodgevallen. Als na een minuut of 10 het licht weer aangaat, gaat iedereen gewoon verder waar ze mee bezig waren. Daar is het de gewoonste zaak van de wereld. Het was wel weer een leuke plek om een keezje te doen. Stand nu 11-7 voor coel.
22 september.
Vandaag een lange rit naar Moni. Onderweg nog even gestopt om een lokale markt te bekijken en hebben we nog even op blue stone beach gelopen. Op dit stukje strand ligt het vol met azuur blauwe stenen. Een apart gezicht om te zien. De kleur schijnt het lang geleden gekregen te hebben van de vulkaan uitbarsting. In Ende hebben we relaxed geluncht en daarna onze weg weer vervolgd. Na nog een traditioneel dorp te hebben bezocht kwamen we eind van de middag in Moni aan. We logeren nu in een ecolodge waarbij zoveel mogelijk gebruik gemaakt word van de natuurlijke hulpbronnen. De mooie bungalows hebben een prachtige uitzicht over de rijstvelden en de bergen. En weer is de douche en de wc aan de buitenkant van het huisje gebouwd. Het blijft vreemd om je kamer uit te lopen en een douche in te stappen zonder plafond. Na lekker in het hotel restaurant te hebben gegeten zijn we zeer vroeg onze klamboe bed opgaan zoeken omdat we morgen in good shape de klim naar de meren van de Kelimutu moeten volbrengen.
23 september
Zoals al vermeld. Vroeg uit de veren. Om 4:30 zijn naar de parkeerplaats gereden nadat we eerst een plaatselijke gids hebben opgepikt. Vervolgens hebben we de klim gemaakt om een zonsopgang op de vulkaan mee te maken. Heel indrukwekkend om de zon daar op te zien komen en de wolken tussen de bergen te zien. Er zijn in de krater 3 verschillende meren die allemaal een andere kleur hebben. Het bijzonder is dat de meren soms zomaar van kleur veranderen. In ons geval was dat zwart, turkooise en een wittig meer die hiervoor groen was. Tijdens de afdaling werden we nog verrast door de vogels die wakker werden en uit volle borst gingen zingen.
Terug in de lodge hebben we heerlijk ontbeten, ons opgefrist en ging de reis naar een plaatsje 18 kilometer van Maumere. Onderweg zijn we nog gestopt en was er en gelegenheid om te lunchen. Gezien de vroegte hebben we de lunch overgeslagen en hebben we lekker over het strand gelopen. Karin werd daarbij weer eens belaagd daar een koppeltje kinderen die op de foto wilde en van alles probeerde te vragen. Weer terug bij het eettentje hebben we maar weer eens Bintang time uitgeroepen. Na de bank te hebben beroofd en de ticket te hebben gecheckt zijn we naar het resort gereden.
Hier hebben we prachtige huisjes aan de kust gekregen. Deze lag er mooi en je was met 1 minuut op het strand. Na een week trouwe dienst hebben we afscheid genomen van Cypriano. We hebben hem hartelijk bedank voor de geweldige service die hij ons gegeven heeft. De rest van de middag hebben we lekker van het strand, de zee en de arakjes met honing en sprite genoten. Het eten wat om half acht geserveerd zou worden werd om kwart voor negen gebracht, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden per slot van rekening nog steeds vakantie.
Vandaag eens verstandig op tijd onze bedjes ingedoken.
24 september
Om 5 uur er uit want we gaan weer vliegen en moeten op tijd op het vliegveld zijn. Gisteren hadden ze ons nog heel lief een ontbijt beloofd voor dat we weggingen maar helaas ook dat was verlaat. Net als de receptionist waar we de rekening nog moesten betalen van de afgelopen dag. Met een lege maag en een lege portemonnee (omdat de creditkaart apparaat niet werkte) op weg gegaan naar het vliegveld. We waren keurig op tijd in Dempasar. Maar wat een leuk vliegveld is dat zeg. De wachtruimte is buiten. Lekker in de volle zon op plastic stoeltjes. De incheckbalie is een bureautje met een ouderwetse weegschaal en de nodige papieren rommel op de desk. De band waar je koffer op gaat is een sterke man die je koffer door een luikje geeft aan een ander sterke man met een kar. Geweldig om te zien allemaal.
Maar je kan zeggen wat je wil. Het mag dan rommelig overkomen….we kwamen compleet en tot op de seconde nauwkeurig aan op Bali. Daar werden we opgewacht door een lieve chauffeur die vol trots ons nog wat dingen probeerde uit te leggen ober de omgeving. Weer met dat vreemde engelse accent wat ze daar hebben. Alhoewel het ons op viel dat op Flores de mensen beter Engels spreken dan op Bali. Hier is alles nog belliebelli boetiefoel aan de beap
Onze chauffeur wist waar Bloo Lagoon was en volgens hem was het daar fantastisch. Tot we Padanbai binnen reden en bleek dat hij helemaal niet wist waar het was. Uiteindelijk toch gevonden. Eigenlijk was dat niet zo raar want in eerste instantie weet je niet waar je beland. Het wordt pas echt mooi als je voorbij de receptie bent. Het huisje is werkelijk super. Het is half open met heel veel ruimte en ook de badkamer en wc zijn weer buiten in een leuk tuintje. En over het uitzicht over zee maar niet gesproken…..helemaal top. Na en lunch, luieren en zwemmen zijn we naar Padangbai gegaan. Gelukkig hebben ze een shuttlebusje van het hotel waar je gebruik van kan maken anders is het bijna niet te doen, omdat Bloo Lagoon boven op een berg is gesitueerd. Na het dorpje door te hebben geflantaneerd zijn deze keer net in een Warung maar een modern restaurant gaan eten waar de bediening bij elke handeling aan je tafel “sorry, sorry” zei.
Na het eten met de shuttle terug naar ons bergnest waar we na een drankje heerlijk achter de klamboe zijn gedoken.
25 september
Geen wekker gezet vandaag en toch om 9 uur ontbijt. Was erg lekker met bruin brood. Vandaag een rustig dagje van gemaakt. Voor de verandering zijn we gaan lopen naar beneden en hebben onder aan de berg geluncht in een Warug waar ze knoflookbrood hadden waar geen teentjes knoflook op zaten maar bijna hele knofloken. In het dorp hebben we wat cadeautjes gekocht voor het thuisfront en op het pleintje wat gedronken. Daar raakten we in gesprek met de bediening en hij heeft voor ons bij zijn neef geregeld dat we morgen naar Ubud gaan en nog een stukje van de omgeving kunnen zien.
We hebben gegeten in Warum Martinie. Een tentje met 3 tafels waar een trotse Martinie voor je kookt en die tijdens het eten ook nog even gezellig bij je komt zitten. Deze avond weer eens afgesloten met een Keezje
Stand nu 12-10 voor CoEl.
26 september
Een leuke dag gehad en nog een stuk van de omgeving gezien.
Na de nodige gutsclub, sieraden makers, kleedjes schilders, een waterval en een monkey eiland belanden we bij de attractie van de omgeving…………rijst velden. Nou daar hadden we al kilometers van gezien. De 1 nog mooier dan de ander. Het verschil nu was dat de omgeving hier bezaaid is met ongelofelijk veel souvenirwinkeltjes en terrasjes. Hoezo, Bali is toeristisch?
De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat het een mooi rijstveld was.
27 September
Helaas het is weer over.
Koffers weer inpakken en naar het vliegveld. Gelukkig hoefde we pas om 15:00 weg zodat we nog even heerlijk van de Indonesische zonnestralen hebben genoten.
28 september.
Een vlekkeloze terugtocht gehad (op die gigantische luchtzak boven Indonesië na) en om 8:00 stonden we klaar om opgehaald te worden door Michelle.
Ik mag wel zeggen dat dit een zeer indrukwekkende en wonderschone vakantie is geweest.