Nog 1 nachtje slapen
Bijna is het dan zo ver.
Wat begin dit jaar begon bij 269 nachtjes is er nu nog maar 1. Wat we gehoopt hebben, is dat we vooraf een lekkere warme zomer zouden krijgen Wat we kregen was wel een lekker zomer waarin we weer vele leuke dingen gedaan hebben maar wat betreft de temperatuur wat hoger had gemogen. En dan voornamelijk in de avonden. Wat we ook gedacht hebben is dat we weer met z’n vieren zouden gaan. Dat worden er nu maar 3. Maar des al niet te min……we hebben er weer dikke zin om dit nieuwe avontuur in Cuba te gaan beleven.
Traditioneel hebben we gisteren ons avontuur ingeluid met een pre vakantie diner met onze kids en aanhang. Deze keer bij eetcafe de Binnenkomer in Alkmaar. Het was weer heel gezellig zo allemaal samen. Vandaag de laatste restjes. Nou ja restjes….zo’n koffer inpakken blijft altijd weer een uitdaging. Met zomerkleren in je handen staan terwijl je net al de eerste nachtvorst hebt meegemaakt dan blijft het toch altijd weer een uitdaging wat je mee gaat nemen. De vlucht is ingecheckt, de stoelen gereserveerd dus laat maar komen hoor……..
Wat wel een uitdaging gaat worden is het bijhouden van site. In Cuba is het internet moeizaam te benaderen is ons verteld. Maar zoals altijd gaan we ons best doen. En als het nu niet lukt dan komt het later…..Het is tenslotte vakantie 😉
Dag 1 de reis
Vandaag zouden we naar Schiphol gebracht worden door Michelle. Die had het de avond er voor laat gemaakt en in de ochtend ook want we moesten even wachten. Maar evengoed waren we ruim op tijd om onze koffers in de geautomatiseerde drop off te zetten en kon het lange wachten weer beginnen. Natuurlijk hebben we weer traditioneel getrouw een bolletje met omelet die Pappie genuttigd met een gloeiend hete bak koffie. De vlucht ging voorspoedig. Het lijkt wel of we er aan gewend beginnen te raken om lange trips met vliegtuigen te maken. Ook douane ging redelijk vlot. Omdat er een mega rij stond bij het wisselkantoor hebben we onze, zoals het in de reisbescheiden stond, man met de gele poloshirt gevonden en hij heeft ons naar een taxi gebracht. Zo van een afstand leek deze taxi wel oke. Maar eenmaal van dicht bij en er in zitten was het een oud barrel die zuchtend en kreunend ons naar de stad heeft gebracht. Het was wel genieten hoor onderweg van al die oude sleeën die daar nog in de rondte rijden. Je ziet ze van 1 klomp roest tot aan de mooist glimmende bolides. Onze Hostel Valencia ligt op een pracht plek in het oude centrum van Havana. The place to be! Na onze bagage in de kamer te hebben gezet zijn we meteen Havana in gegaan. Het was weer helemaal top. Vol genot hebben we de cultuur, de luchtjes en de warmte op lopen snuiven gedurende het slenteren door de vele straatjes. Natuur hebben we ook een terrasje gevonden naast Plaza de Vieja waar we onze eerste Cubaanse Mojito hebben genoten. Na het drankje zijn we weer verder gaan wandelen en zijn uiteindelijk in Jardin del Oriental beland. Dit is een soort binnentuin waar je kan eten. Na het eten zijn we weer in onze Hostel beland waar we op het dakterras voor Ellen haar kamertje nog een wijntje hebben genoten. We waren inmiddels redelijk kapot na bijna 21 uur in touw te zijn geweest.
Dag 2 Havanna
Van uitslapen is het niet gekomen. Het plan was om half tien te gaan ontbijten maar door onze biologische klok die nog even moet wennen aan het tijdsverschil zaten we al om half negen aan het ontbijt. Pluk de dag dan maar! Eerst even naar de bank om onze Euro’s om te wisselen in CUC’s. Daar kwamen we Cuba tegen zoals Cuba is. Een lange rij van mensen die buiten staan te wachten tot ze 1 voor 1 worden binnengelaten. Na een kwartiertje wachten door de meiden waren ze eindelijk aan de beurt. Ik heb ondertussen van de gelegenheid gebruik gemaakt het kantoor van de rent a car te vinden zodat we morgen precies weten waar we zijn moeten. Wederom zijn we weer gaan wandelen door de zeer vele straatjes van het oude centrum. Het is heel bijzonder om te zien wat een vergane glorie er hier nog is. Huizen nog gebouwd in de neoclassicistische stijl die, of aan het vergaan waren of heel voorzichtig worden opgeknapt. De kleurrijkheid van de huizen is ook bijzonder. Alhoewel vele van deze huizen toch graag een kwast verf over zich heen zouden willen hebben gaan. Al wandelend kwamen wij op een gegeven moment de schoonmaakster van het hotel tegen. Zij herkende ons, wij haar echter niet. Zij wilde ons graag een coöperatie laten zien waar ze voor de helft van de prijs sigaren mochten kopen. Als goede toeristen zijn we meegegaan en zijn in een oud huis beland waar een jong meisje ons sigaren voor de hoofdprijs probeerde aan te smeren. Eigenlijk wilde ik nog geen sigaren kopen dus hield de boot een beetje af. Ze bleef echter maar aandringen en in de veronderstelling van haar af te zijn bood ik een zeer laag bedrag. Die probeerde ze nog omhoog te krijgen maar ik bleef bij mijn bod. Resultaat is dat ik een doos met Cubaanse Montechristo sigaren met officiële labels heb weten te bemachtigen voor zeer weinig.
Na dit avontuurtje zijn we weer door gaan slenteren. We waren inmiddels in de straat Obispo aangeland. Deze straat is wordt sinds de komst van de nationale bank in 1907 ook wel het Wallstreet van Havana genoemd en doorsnijdt bijna de gehele oude binnenstad. Ook bevind zich hier La Florentina. Dit is de bar bar waar Hemmingway vroeger verbleef en waar je de Daiquiri kan drinken zoals hij hem dronk. Helaas was dat niet aan ons besteed omdat hij dicht was. Even verderop hebben we in een prachtig koloniaal getinte tent wat gedronken onder het genot van luide salsa muziek en mensen die spontaan gingen dansen. En dat bij 34 graden! Uiteraard hoorde daar ook een Caparinia bij ondanks dat het net voor twaalven was. Maar in dat geval hielden we nog even de Nederlandse tijd aan. We hebben ook de beroemde apotheek Johnson bezocht. Dit is een hele oude authentieke apotheek zoals ze er vroeger uit zagen vol met potten. De lunch hebben we in een zijstraat gedaan waar we veel aanspraak hadden met diverse mensen. Hier hebben we heerlijk zitten praten over Cuba en hoe de mensen in Havana hun stad beleven. We hadden gelezen dat Cubanen graag spullen ruilen voor diensten of andere spullen. Dit kwam hier leuk tot uiting. Toen we net zaten bood iemand mij een Cohiba sigaar aan voor 5 euro. Nadat we later een poosje met hem zaten te praten ik ik hem spontaan een sigaartje uit Nederland aanbod gaf hij mij de sigaar die hij eerst had willen verkopen. Na de lunch zijn weer verder gelopen en werden we op Plaza de Vieja overvallen door een stortbui en zijn we een tent ingedoken waarin ook bier werd gebrouwen. Hier zijn wij in contact gekomen met Jose, een Cubaan uit San Jose las Lajas die daar zat met een Peruaanse vriendin uit America. Met hun hebben we een hele tijd heerlijk zitten praten. Ook hier werden we onderwijl weer getrakteerd op een live Salsa muziek die nog een poosje werd begeleid door de plaatselijk travestiet die het terras op stelten wist te zetten.
De meisjes hadden gelezen dat je in een restaurant genaamd Hanoi Vietnamees kon eten. Helaas eenmaal na wat zoeken het restaurant te hebben gevonden en de menukaart te hebben gekregen zagen we alleen maar Cubaanse gerechten. Die zoals later bleek ook niet erg bijzonder was. Maar dat schijnt ook bij Cuba te horen. Tijdens het eten werden we ook nog weer getrakteerd op muziek van een bandje die zeer luid stond te spelen in een veel te kleine ruimte. Wat ons ook op viel bij deze band was dat het net leek of ieder bandlid uit een ander muziekblad stond te spelen. Dat tot grote pret van ons. Na het eten weer op Ellen haar dakterrasje wat gedronken, om vervolgens weer er moe te bed te storten.
Blooper van de dag: Karin zit op een terras vol overtuiging voor te lezen over verwarmde boeren in Cuba ipv arme boeren in Cuba
Dag 3. De reis naar Vinales (spreek uit Bianales)
Vandaag gaan we beginnen met de trip door Cuba. We waren al gewaarschuwd dat het bij de autoverhuur lang kon gaan duren omdat er maar 1 baliemedewerker is. Wij hadden mazzel. Er was maar 1 stel voor ons en die waren bijna klaar. Toen ik het kantoortje binnen mocht bleef ik mij verbazen. De man die mij hielp heeft er ongeveer een kwartier overgedaan om het formulier in te vullen die er toe zou moeten leiden dat ik de auto mee kon krijgen. Over elk vakje die aangekruist moest worden werd stevig nagedacht en na mij maar 3 vragen te hebben gesteld en een berg stempels te hebben geplaatst was het dan eindelijk zover. En dan te bedenken dat er ook nog een computer voor zijn neus stond die absoluut niet aangeraakt is. Vanuit het raam zag ik Ellen een explosieve opvlieger krijgen. Het zweet spoot er aan alle kanten uit terwijl Karin uit alle macht Ellen stond af te koelen met een koude fles Rose die we nog in de tas hadden. En ik maar serieus blijven kijken naar de verhuur meneer. De auto is een lekker grote bak van Chineese makelaardij. Wel met de nodige krassen en deukjes maar hij rijdt wel lekker. Zeker omdat het een automaat is en hij over een open dak beschikt wat erg lekker is in dit klimaat. Havana uit komen ging best redelijk. Even hebben we gebruik moeten maken van de routeplanner op mijn telefoon omdat we een bord hadden gemist. Of miste het bord?
De A4 is een snelweg die over Cuba heen loopt. Deze weg moesten wij ook hebben in westelijke richting. Gelukkig bestaat deze weg uit drie rijstroken zodat je voldoende ruimte hebt om alle kuilen te ontwijken. Maar gelukkig viel het dit stuk wel mee zodat we redelijk op konden schieten. Onderweg zijn we nog even neergestreken bij een barretje langs de weg die hoort bij een camping die in the middle of no where ligt. Koffie hadden ze niet omdat ze geen elektriciteit hadden dus werd het water. Ondertussen werden we nog belaagd door de plaatselijke noten verkoper die voor een woeker prijs een klein zakje noten probeerde te verkopen wat we niet gedaan hebben uiteraard. Ook de plaatselijke muntenverkoper die ons munten met de afbeelding van Che probeerde aan te smeren werd teleurgesteld. Ongeveer 50 km voor Vinales werden we aangehouden voor een autocontrole. Dat schijnt hier normaal te zijn. De vriendelijke controleur vroeg ons of we zo vriendelijk zouden willen zijn om iemand mee te nemen naar een tabaksfarm omdat de bus waar hij zat stuk was gegaan. Normaal gesproken zouden we geen lifters meenemen maar dit zag er wel betrouwbaar uit. De man die we een lift hebben gegeven was erg aardig en we hebben weer de nodige informatie uit kunnen wisselen. Toen we bijna bij zijn werk waren nodigde hij ons uit op zijn werk voor een koffie met een sigaar waar wij gebruik van hebben gemaakt. Weer die dienst en wederdienst dus. Onder het genot van een heel klein kopje Cubaanse koffie en een enorme grote Cohiba sigaar hebben wij ook nog een vrijblijvende voorlichting gekregen hoe sigaren gemaakt worden. Wat we onder anderen geleerd hebben is dat het maken van een sigaar van plant tot sigaar ruim 4 jaar duurt. En dat alles handmatig. Wat ook een eye opener was is dat de sigaren geen nicotine bevatten. De nerf van het blad schijnt namelijk de nicotine te bevatten. Deze nerf word apart gehouden en verkocht aan de sigaretten industrie. De reis ging daarna weer verder naar Vinales over een kronkelende weg die Karin erg kon waarderen.
Aangekomen bij ons hotel, Los Jasminez werden wij verrast met een prachtig uitzicht in het dal. Het lijkt net of de bergen hier er uitzien als rustende olifanten. Werkelijk prachtig om te zien. Ook de vijftig tinten groen die te bewonderen zijn in het dal. Na eerst wat gegeten te hebben, onze kamers te hebben voorzien van onze koffers zijn we fluks het zwembad ingedoken waar we zo naar verlangd hadden. Inmiddels werd de lucht donkerder en begon het in de verte al te onweren en zijn we naar onze kamers gegaan waar we op het balkon hebben zitten genieten van ons uitzicht. Na een heerlijke douche zijn we lekker uitgerust een restaurantje hier in de omgeving op gaan zoeken die we op de heenweg ook al gezien hadden. Hier in Cuba heb je zogenaamde Paladares. Dit zijn kleine restaurantjes die gerund worden door particulieren, en waar het over het algemeen heel goed eten is omdat deze eigenaren het moeten hebben van hun eigen kwaliteit en het niet standaard is zoals in de door de staat gerund restaurants. Nou dat bleek ook wel. We hebben daar verrukkelijk gegeten. De meisjes hadden een overheerlijk lammetje en ik een geweldige lobster. Als al die Pladares zo zijn weten wij wel waar we de komende tijd gaan eten hoor.
Na het eten nog uitgebuikt op ons balkonnetje en voor ons doen vroeg naar bed.
Blooper van de dag: Cor heeft het over hondengewoef ipv geblaf.
Dag 4 Vinales
Het plan voor vandaag was om in de middag Vinales te gaan ontdekken, De werkelijkheid werd dat we daar niet zijn geweest. In de ochtend hebben we eerst een wat rommelig ontbijtje genoten. Alles liep een beetje moeizaam omdat de stroom was uitgevallen. Na het ontbijt zijn we neergestreken bij het zwembad waar we voor het eerst lekker konden luieren, zwemmen en lezen. En dat weer heerlijk in de zon bij rond de 30 graden. Na de lunch is het plan geopperd naar Vinales te lopen (zo’n 5 Km.) maar dat na een kort beraad werd het toch weer het zwembad. We hadden even behoefte om lekker bij te komen. Een mega regenbui maakte aan het einde van de middag abrupt een einde aan het geluier. Het lijkt wel standaard te zijn dat het hier aan het eind van de middag gaat regen. Maar wij laten ons niet kisten hierdoor en hebben nog even lekker op ons balkon gezeten om vervolgens weer de paladar “La Terrazza” op te zoeken waar we weer van harte welkom waren. Wederom weer gesmikkeld daar. En nu eens met Mojito’s ipv wijn. Nou wat betreft de prijs van een fles wijn maakt dat dus ook niet uit kwamen we achter. Het is grappig om het verschil mee te maken met het restaurant waar wij logeren en de paladar. Het personeel van Los Jaminez zal geen stap harder voor je lopen en zijn absoluut niet flexibel. Niet dat je kan zeggen dat ze onaardig zijn maar soms neigt het daar wel naar. In zo’n paladar moeten ze zelf de kost verdienen en zijn daardoor wel uiterst klantgericht. Ook aan het onderhoud van het hotel kan je zien dat er weinig passie is bij het personeel. Het is tenslotte van de staat. Inmiddels begon het boven de bergen flink te weerlichten wat een prachtig gezicht was. Hier hebben we nog even van genoten op het balkon om vervolgens weer moe maar voldaan de bedjes in te duiken.
Dag 5 Vinales
Wederom waren weer weer vroeg wakker zodat we de dag weer kunnen gaan plukken. Na ontbijt, douchen en ons weer gereed maken voor het avontuur. Zoals al gezegd staat Vinales op het programma. Bij de auto aangekomen die hier op de parkeerplaats staat werden we op 2 manieren verrast. De eerste verrassing was een gewassen auto. De tweede verrassing was dat we er op geattendeerd werden dat een van de achterbanden behoorlijk slap was. De autowasser heeft ons er op gewezen waar we lucht kunnen krijgen in het dorp, dus dan maar eerst daarheen.Naast de benzinepomp waar we eerst even hebben getankt was de banden reparateur. Bij het aanrijden kwamen ze al meteen naar ons toe om ons te wijzen op de slappe band. Volgens de banden expert aldaar was deze lek en moest hij geplakt worden. Dus wij maar ja gezegd want met een slechte band wil je niet gaan rijden hier.Het wiel werd vervolgens van de auto gehaald en in een betonnen bak gedompeld. Als snel werd het duidelijk dat er een klein borreltje uit het water kwam en het lek was gevonden. Het blijkt een klein soort spijkertje te zijn. Direct gingen ze aan de slag op een geïmproviseerde tafel met een groot stuk ijzer en met het nodige voetenwerk op het wiel. Al snel was het lek daarna gedicht en bij elke handeling werden we er bij gehaald om te laten zien hoe ze het deden en wat ze deden. Ellen heeft nog een stuk gefilmd wat later door de monteur ook gretig terug gekeken is. Op mijn vraag of dit soort lekkages vaak voorkomen in Cuba kwamen ze meteen met een flinke bak met schroeven, spijkers en andere rommel die ze opgespaard hadden. Na dat gezien te hebben hopen we niet nog een lekke band op te lopen want er blijkt dus genoeg rommel op straat te liggen.Vijfentwintig Cuc lichter en een hele band rijker hebben we even verderop de auto geparkeerd op een privé parkeerplaats. Of met andere woorden de zijtuin van een inwoner van Vinales en zijn we het dorp ingegaan. Hier hebben we het souvenir marktje bezocht, door de straatjes geslenterd en wat gedronken bij 3J. Een barretje aan de hoofdweg.
Omdat we ook nog wat van de omgeving wilden zien zijn we naar een hele grote muurschildering ( Mural de la Prehistorica) gegaan even verderop. Hier is in 1960 in vier jaar tijd door een Mexicaanse Conzales Morillo een kunstenaar, in opdracht van Fidel Castro op de rots Dos Hamanas een 120 meter hoog en 180 meter lange muurschildering gemaakt . Hiervoor gebruikte hij 500 boeren uit de omgeving die aan touwen aan de rots hingen. Voor het schilderij is 6000 liter verf gebruikt. Best indrukwekkend om dit te zien. Ook waren we van plan om 1 van de grotten te gaan bezichtigen in de buurt. Nadat we eerst verkeerd waren gereden hebben we deze alsnog gevonden. Het verkeerd rijden was helemaal niet zo erg want de omgeving is hier overweldigend mooi. De grot Cueva del Indio net even voorbij Vinales was ook leuk. Eerst loop je er een stukje doorheen en vervolgens ga je er nog met een bootje doorheen. De stuurman van het bootje laat je dan ook allemaal stukken van de grot zien die ergens op lijken. De grot uitvaren was vooral erg mooi gezien de natuur daar. Prachtige groene slingerplanten die je doen denken aan die films op onbewoonde eilanden. Na een klein hapje en drankje zijn we weer terug gegaan naar Vinales waar we de auto weer in de zijtuin hebben geparkeerd. Daarna hebben we nogmaals wat over de toeristen mark gestruind. Ditmaal hebben we wel wat spullekes gekocht. Omdat er op dat moment niet veel gebeurde in het dorp zijn we terug gereden naar het hotel om nog even na te genieten op het balkon. We hebben deze avond bij een andere Paladar gegeten. Het was wel lekker hier maar de vorige heeft het toch wel gewonnen. Tijdens het eten werden we weer getrakteerd op prachtige lichtflitsen boven de bergen en gelukkig maar een klein regenbuitje.
Na het eten was het eindelijk zover. Het eerste potje Keezen is gespeeld op het balkonnetje. Stand is 1 punt voor Ellen.
Dag 6 op reis naar Las Terrazas
We gaan weer verder. Na het ontbijt de auto ingeladen. De meisjes hebben een alternatieve route gevonden langs de kust. Dit is een rode weg en de verwachting is dat dit wat langer zal gaan duren dan via de autopista, maar waarschijnlijk wel mooier. Dit bleek ook inderdaad mooier maar ook spannender. Deze weg was erg wisselend. De ene keer konden we gewoon doorrijden en de andere keer moesten we stapvoets gaan omdat er van kleine tot aan zeer grote kuilen in de weg zaten. De omgeving is wel prachtig om te zien. Rond lunchtijd kwamen we in Baia Honda aan waar de meisjes in een zijstraatje een restaurantje zagen. Met behulp van de eigenaar hebben we daar in een smal straatje de auto geparkeerd en werden we vervolgens zijn restaurantje ingeleid waar we na eerst zijn hele menukaart se revue te hebben laten passeren gekozen voor een sandwich, die overigens heerlijk gesmaakt heeft. De eigenaar was zichtbaar in zijn nopjes met ons bezoek en bleef de hele tijd bij ons vol met verhalen en vragen. Hij had wel door dat we Nederlanders met geld waren want het was niet bepaald de goedkoopste lunch. Vervolgens weer verder naar Las Terrazas.
De wegen werden beduidend minder en de bewegwijzering was ook ver te zoeken.Maar uiteindelijk na 1 keer verkeerd rijden, af en toe de weg vragen, en zeer vele potholes te hebben ontweken zijn we aangekomen op onze bestemming. Het hotel ligt een heel mooi ecologisch park. Dwars door het hotel loop ook een giga hoge boom wat een erg leuk gezicht is. De natuur is hier ook fantastisch, Vooral als de avond hier aanbreekt is het een gekwetter vanjewelste van de vogeltjes hier. Na ons weer geïnstalleerd te hebben zijn we naar de hotelbar gegaan. Het is inmiddels weer flink gaan regenen maar daar heb je in de open bar gelukkig geen last van. Omdat we eindelijk internet hebben hebben we onder het genot van een Cuba Libre de blog afgemaakt en gedownload. Dat gaat hier niet zonder zonder slag of stoot. Ben je net ingelogd op de wifi hier dan valt de stroom een paar keer uit. Vervolgens moet je ongeveer 3 pogingen doen op een website te komen maar een maal er op gaat het met de traagheid van een slak best wel lukken. Michelle is vandaag jarig en om precies 18 uur hebben we haar gebeld en gefeliciteerd. Grappig hoor. Wetende dat het bij de kids dan midden in de nacht is.
We hebben vandaag besloten in het hotel te eten. Dit was geen slechte keus want het was best lekker. Eerst tijdens het eten werden we getrakteerd op live muziek. Later zijn we weer naar de bar gegaan waar een ander deel van de band heerlijk muziek stonden te maken. Het werd een echte Cubaanse aangelegenheid met veel muziek en uiteraard de nodige dansen. Zelf hebben we ook gedanst maar als je die Cubanen hier ziet dansen wordt je er erg jaloers van. Omdat na half elf de muziek uit moet in verband met slapende mensen werden wij door de bandleden uitgenodigd om mee te gaan naar de plaatselijke bar beneden in het dorp. Nou dat is een uitdaging kan ik je vertellen. Je moet dan in het pikdonker een trap af dalen van ongeveer 30 meter om vervolgens naar de bar te gaan aan het meer. Daar eenmaal aangekomen met de band was er geen muziek omdat de cd speler stuk was. Een van de jongens van de band baalde daar vreselijk van omdat hij gehoopt had ons ook daar een cubaanse avond te bezorgen. Na nog een tijdje met hun gepraat te hebben zijn we zelf weer terug gegaan naar het hotel. Nu de trap op dus. Best wel een oefening voor het slapen gaan.Nog even een wijntje gedaan op het balkon en daarna weer vol indrukken ons mandje in gedoken.
Dag 7: Las Terrasas
Gelukkig geen regen vandaag. Voor ons doen kwamen we vrij laat uit bed, zo rond kwart over acht. Na het ontbijt zijn we wederom de trap afgedaald het dorp in. Hier hebben we heerlijk gewandeld. Onze kuiten hebben het wel weer te verduren gehad want er zijn behoorlijke hoogte verschillen. In het dorp zijn we eerst naar het huis van een plaatselijke (inmiddels overleden) zanger Polo Montanez gegaan die nu als museum is ingericht. Voor ons zei dat niet zo veel maar het was daar een af en aan loop van Cubanen. Even stuk verder op, eigenlijk hoger op, was het atelier van de schilder Lester Campa die erg mooie schilderijen heeft gemaakt. Nu we toch cultureel bezig waren hebben we al wandelend ook nog het atelier van Ariel Gato bezocht waar we wat kaarten hebben gekocht op gerecycled papier.
In de middag zijn we naar Saroa gegaan hier ongeveer 15 vandaan. Er is daar een 20 meter hoge waterval , de Salto del Arco-iris, waar je ook kan zwemmen. Wederom een aanslag op de kuiten en bovenbeen spieren om daar te komen. Maar dan heb je ook wel wat. Ellen en ik hebben de zwemkleding aangedaan en hebben even heerlijk onder de waterval gezwommen. Naast veel cultuur in de ochtend was het nu tijd voor natuur. Eenmaal weer boven geklommen hebben we de Orquideario bezocht. Een hele grote (weer klimmen) orchideeën tuin die werkelijk prachtig was. Het is nog niet echt de bloeitijd van orchideeën maar de rest van de planten waren wonderschoon. Inmiddels zijn we weer terug en ga ik nu deze update weer op het internet te krijgen. En dat terwijl de band lekker zat te jammen hier in de bar en wij genieten van de Cuba libre. Omdat het eten best wel lekker is in het hotel en omdat de band ons vermaakt met goede muziek hebben we besloten weer hier te blijven eten. De combinatie eten en muziek was weer goed. Toen we na het eten naar het barretje gingen in de hoop daar door de muzikanten vermaakt te worden werden we wat teleur gesteld omdat ze in het restaurant door gingen met muziek maken. Dat was niet bepaald de plek waar je een dansje ging doen. Omdat we redelijk vermoeid waren, daarom besloten nog een potje te keezen voor het slapen gaan. Stand is nu Cor 2, Ellen 1 potje gewonnen. Nu Karin nog !!!
Dag 8: op reis naar Cienfuegos
Vroeg op gestaan deze keer. We hebben een lange rit voor de boeg naar Cienfuegos. Deels over de autopista en deel over een rode weg. De ervaring heeft nu geleerd dat het allemaal niet zo opschiet hier gezien de staat van de wegen. Nou dat bleek ook wel na een kilometer of 50 toen ik niet goed op lette op de waarschuwing van slecht wegdek en we met een voorwiel in een pothole van de eerste categorie terecht kwamen. Resultaat de 2e lekke band deze vakantie. Deze band kan helaas niet meer gerepareerd worden. Op het moment dat ik wilde gaan beginnen op de snelweg de band te gaan verwisselen, waarbij eerst ook alle bagage uit de achterklep moest, begon bij mij zich een enorme kramp te ontwikkelen. Nu hebben ze hier net als in de rest van de wereld niet zo maar een Dixie voor je klaar staan naast de snelweg. Dus ik het gras in mijn mijn rolletje wc papier. Na mijn milieu delict te hebben gepleegd maar weer verder gegaan met de band verwisselen. Dat deze affaire later nog een staartje kreeg bleek achteraf. De band was redelijk snel verwisseld en na alle bagage en de platte band weer in de achterklep te hebben gelegd kon de reis weer vervolgd worden. We zijn wel scherper geworden op aankomende potholes zodat deze omzeild konden worden in plaats van genomen. Net na Havanna voelde ik in mijn zakken waar mijn telefoon was. Deze kon ik nergens meer vinden. Na lang nadenken konden we maar tot 1 conclusie komen. Deze lag waarschijnlijk bij het plaats delict langs de snelweg. Het is nu geen Iphone maar een p..pphone geworden. Ik heb wel meteen even contact gezocht met het werk om de telefoon af te laten sluiten. Nou dit was met het ochtendje wel.
Omdat het al wat laat geworden was hebben we besloten niet naar San Jose de las Lajas te gaan waar we uitgenodigd waren door Jose die we in Havana hadden ontmoet maar door te rijden.In de beschrijving van de route stond dat je heerlijke koffie kan drinken in park national de Cienaga de Zapata. Dat hebben we ook gedaan. Het is een klein dierenparkje in de middle of no where naast de autopista. Op dit park an je inderdaad heerlijke Cubaanse koffie krijgen van een Cubaanse dame die in wel 3 talen je de koffie kon aanbieden. Uitgerust en voldaan ging de rit daarna in 1 keer door naar Cienfuegos. We slapen hier in een prachtig koloniaal hotel midden in de oude stadskern. Tot mijn verrassing zag ik dat een bureautje van onze car rental aan de overkant zat. Ondanks dat het zondag was heeft het plaatselijke oude mannetje voor ons een reparateur geregeld die ons heeft voorzien een nieuwe wiel zodat we morgen weer zonder risico’s door kunnen rijden. Dat was maar goed ook maar daarover later meer. Onze kamers zijn werkelijk enorm. Ik denk dat deze bijna nog groter waren als onze eigen woonkamer. We begonnen ons al zorgen te maken over Ellen die in haar eentje mogelijk zou kunnen verdwalen in haar kamer. Na een opfrissertje zijn we het stadje ingedoken waar we eerst wat hebben gedronken in een soort museum over Benny More. Een plaatselijke beroemdheid die jazz achtige muziek maakte en speelde. Dat was leuk zitten daar met fijne muziek en een nog fijne Cuba Libre. Uiteraard hebben we daarna het stadje nog verder verkend waarbij we zowel door de hoofdstraten als de zijstraten zijn gelopen waar toch de beste indrukken op loopt over het leven alhier. Na enig zoeken, en regelmatig aangesproken te zijn door lui die je naar een restaurant proberen te lokken hebben we zelf een leuk tentje genaamd Boyon gevonden. Dit was wel een van de duurdere knijpjes maar de kwaliteit was perfect. Helaas was er weinig muzikaals te beleven en hebben we nog wat gedronken in het barretje tegenover het Hotel. Toen de barman er achter kwam dat Ellen alleen was werd hij spontaan verliefd op haar. Ze kreeg zelfs een sigaar aangeboden die ze tactisch heeft afgeslagen. Een gedesillusioneerd barman achterlatende zijn we ons hotel en bedjes ingedoken.
Dag 9: Op reis naar Trinidat
Na het ontbijt en de auto van de parkeerplaats gehaald te hebben in alle drukte de bagage in de auto te hebben geplaatst zijn we op weg gegaan naar Trinidat. De avond er voor hebben we besloten dat we een omweg gaan nemen om een kijkje te nemen in Santa Clara. Santa Clara staat bekend als de provincie hoofdstad en het hebben van het Memorial Guevara (Che voor vrienden). Eenmaal aangekomen bij het enorme beeld van Che Guevara in Santa Clara vonden we het daar wel erg rustig. Dat klopte ook want, werd ons verteld dat het was maandag was. We maken nu dus voor de tweede keer mee dat Cuba dus veel dicht is op zondag en maand. Even onthouden dus voor de volgende maandagen.
Na het beeld zijn we naar de binnenstad gereden en werden we omdat we nog al zoekend bezig waren heel lief door een jongeman op zijn fiets door de nauwe straatjes van het centrum geleid naar een parkeerplaats. Terwijl hij aanwijzingen gaf bij het parkeren zij hij nog tegen mij. Mister fletaaier. Daar begreep ik niets van totdat hij naar onze achterband wees en bleek dat we weer een lekke band hadden. Flat tyre dus. Verdorie de derde keer dus. De jongeman heeft ons lief even geholpen de band te verwisselen. Het was trouwens de band die we hadden laten maken in Vinales. Vervolgens heeft hij ons weer op zijn fiets geleid naar een reparateur die er al snel achter kwam dat het ventiel stuk was. Uiteraard wordt er dan de hoofdprijs gevraagd. Door ons gebrekkige Spaans (zeg maar geen Spaans) kunnen we weinig tot niet onderhanden. Maar goed we kunnen weer potholes en spijkertjes nemen want we hebben weer een hele band. Het centrum van Santa Clara is rommelig en we waren er ook snel op uit gekeken. Naar een eenvoudig lunch en wat boodschappen bij de plaatselijke spar. (ja waar kom je die niet tegen?) zijn weer op weg gegaan naar Trinidat. We hebben besloten weer wat om te rijden. Nu via Sancti Spiritus omdat we anders een gele binnendoor weg zouden moeten nemen en in deze provincie de wegen erg slecht zijn.
De reis ging voorspoedig. En in de namiddag kwamen we aan in Trinidat. De weg van Sanctie Spititus is erg mooi en goed te bereiden. De weg is glooiend en je hebt prachtige vergezichten over het landschap. Het is niet een van de makkelijkste steden om de weg te vinden in de oude binnenstad maar ons lukte het ons nagenoeg in 1 keer. Als je de oude binnenstad van Trinidat in rijd klopt de beschrijving die in de boeken staat inderdaad. De tijd heeft hier echt stil gestaan. De wegen zijn hier allemaal Munnikenweg 3.0. Voor degene die niet weten wat de Munnikenweg is moet eens naar Luik Bastenaken Luik kijken op televisie en je weet genoeg.
Raoul, de eigenaar van de Casa Particular waar wij 3 nachten gaan logeren zat ons al op te wachten bij de deur opening. Het blijkt dat wij het hele huis voor ons alleen hebben. Heerlijk. Tot onze grote pret kreeg Ellen de grootste kamer en wij de kleinste. Je kan heerlijk op het dakterras zitten en alle geluiden van de buurt op je in laten werken. En dat zijn er veel. Cubanen maken namelijk veel lawaai zowel in praten als ook met hun muziek. Na het ritueel van inschrijven hebben we ons genesteld en nog even heerlijk op het dakterras gezeten. Eenmaal avond begonnen onze maagjes weer te knorren en waren onze oren weer toe aan muziek. Voordeel van het wonen in DE buurt van Trinidat is dat je dan niet lang hoeft te zoeken naar een goed plekje. Raoul had ons een restaurant aangeprezen en dat werd hem ook. We hebben daar heerlijk weer het Menu Traditionale ( ze hebben hier in Cuba niets anders) gegeten, naar muziek geluisterd en ik heb zelfs nog even de band mogen begeleiden met zo’n wasbordje.
Even iets over het eten in Cuba.
Overal hebben ze het menu traditionale. Deze bestaat altijd uit de keuze, kip, pork, beef, garnalen of kreeft. De manier van klaarmaken bepaald of je in een goed of slecht restaurant hebt gekozen. Waar wel de variatie in zit is wat je er bij krijgt. Vele soorten rijst, bonen, of soms patatjes die altijd slap zijn. Op zich eten we wel lekker hier hoor. Vooral ik laat me regelmatig verwennen met een heerlijke grote kreeften. Die dingen zijn in Nederland niet te betalen en hier heb je zeer goede kreeften voor heel weinig.
Maar goed na het eten zijn we het plein op gegaan waar een band Salsa muziek stond te spelen en er Salsa werd gedanst op een manier waar wij wel erg jaloers van werden. Na de Salsaband werden we nog verrast een band die Afrikaanse muziek ging spelen. Vroeger is er namelijk veel slavernij geweest op Cuba doordat de Fransen de slaven gebruikten (of eigenlijk misbruikten) op de suikerplantages. Deze muziek was best interessant en werd begeleid met dans. Na nog stukje van de Salsaband te hebben geluisterd waren we inmiddels al aardig moe en zijn we naar ons huisje zijn gegaan. Na een klein na zitje op het dakterras zijn we weer voldaan de klamme lappen op gaan zoeken.
Dag 10: Trinidat
Vandaag een beetje uitgeslapen. Raoul en zijn vrouw zouden om 9 uur zorgen dat het ontbijt klaar stond. En daar waren ze ook druk mee bezig toen wij wakker werden. We kregen een heerlijk ontbijtje op het dakterras met een flink fruithapje, bruschetta ala Cuba, een omelet, vruchtensap en heerlijke sterke koffie met koekjes. Het plan is vandaag te gaan slenteren door Trinidat. Omdat Raoul ook vertelde van een trein die de bergen ingaat waar de oude plantage waren zijn we eerst naar het station gelopen. Helaas de trein was al weg en ons werd verteld dat hij dagelijks gaat om half tien. Een behulpzame Cubaan heeft ons nog even meegenomen naar het rangeerterrein waar we nog treinen konden bekijken. De jongste trein kwam uit 1914 en deze moest nog gerepareerd worden om weer gebruikt te gaan worden. Onze behulpzame Cubaan probeerde nog in zijn vloeiend Spaans het een en ander uit te leggen maar daar konden we weinig mee. Wat we wel begrepen is dat hij morgen de trein zou rijden. Maar Cubanen vertellen wel meer wat dus dat is nog maar even afwachten. Wat we ook nog moeten afwachten is of de trein überhaupt wel gaat want volgens de beschrijvingen wil dat ding nog weleens defect zijn.
Na het station zijn we al slenterend het oude stadsdeel weer ingetrokken. Maar eerst hebben we even de bank beroofd zodat we de economie van Cuba wat op kunnen krikken.Het oude stadsdeel is prachtig om te zien en te beleven. Vooral je voeten weten dat je er bent met alle stenen hier. Wel weer een gratis voetenmassage. Alleen of onze havaiana’s het zo fijn vinden is nog maar de vraag.
Even wat over het verkeer in Cuba.
Je ziet hier de meest vreemde voertuigen. Maar met name de opgeknapte oude Amerikaanse auto’s zijn wel een mooi straatbeeld. Niet zelden zie je zo’n oude Amerikaan samen met paard en wagen tegelijk door straten gaan. Ook hebben we nog nooit zoveel paarden gezien als hier in Cuba. Met of zonder zadel of met of zonder kar. Je komt ze overal tegen. Vandaag zagen we bijvoorbeeld 3 paarden geparkeerd staan in een straat of het de normaalste zaak van de wereld is. En ze stonden nog los ook!!
Tijdens een heerlijke lunch hebben we een, voor ons nieuw drankje (mix) ontdekt namelijk de la Canchanchara. Heerlijk hij neigt een beetje naar de Caparinia maar dan op z’n Cubaans. Deze gaan we waarschijnlijk vaker bestellen want hij is nog gezond ook met een flinke scheut honing. Na nog wat marktjes te hebben bezocht zijn we naar ons dakterras gegaan waar we nog even lekker gezeten hebben, en ik weer de gelegenheid heb genomen de blog bij te werken. Omdat we niet wisten waar we en wat we wilden eten zijn we op de bonnefooi de wijk ingegaan en al snel liepen we een restaurantje tegen het lijf die pretendeerde niet alleen menu national te verkopen, maar ook tappas. De hapjes op de kaart zagen er goed uit dus wij naar het dakterras om tappas te gaan eten. We keken er echt naar uit want dat zou voor het eerst weer eens wat anders zijn. Na de wijn en de eerste tappas te hebben besteld kwam de eerste teleurstelling. De plaatselijke zanger annex sambaballen schudder en zijn maatje de gitaarspeler hadden beidde het conservatorium niet afgemaakt. De gitaar haperde af en toe, en de zanger probeerde het wel maar hij zat er regelmatig naast. Ook probeerde hij af en toe een octaafje hoger maar daar kregen we helemaal kippenvel van. We hebben ze een dubbeltje extra gegeven voor de muziekschool.
De tweede teleurstelling was het eten. De verschillende tappas die we hadden besteld kwamen waarschijnlijk uit zo’n zak assortie die waarschijnlijk bij de plaatselijke Aldi was gekocht. Alles werd namelijk gefrituurd opgediend en smaakt redelijk het zelfde. Behalve de uitgedroogde kip dan. Ook de verschillende sausjes waren maar moeizaam uit elkaar te halen. Of met andere woorden ze smaakten gewoon het zelfde. Les 1 in Cuba….Eet geen tapas want dat kunnen ze waarschijnlijk niet. Maar goed we hebben wat gegeten en zijn daarna weer naar het plein gegaan waar weer een band optrad. Wat hebben we weer genoten van die dansende mensen en van de band die er werkelijk een passievol muzikaal feestje van maakte op het podium.
Nadat het het feestje was afgelopen hebben we, na eerst een voetenbadje te hebben genomen in het fonteintje op ons terras nog even nagenoten met een wijntje.
Dag 11: Trinidat
Vandaag weer eens vroeg uit de veren want we moeten de trein halen. Het ontbijtje was weer perfect verzorgd op het dakterras. Het is ongeveer 20 minuten lopen naar het station. Nou ja iets betonnerigs wat op een perrontje lijkt. Volgens het bord konden de kaartjes om 9:10 gekocht worden. Dat ging ook klokslag. Je gaat dan in de rij staan en als je aan de beurt ben mag je een kamertje in waar je de tickets mag kopen. Op het formulier moet je ook nog even je naam en adres opschrijven. Wat daar het nut van is weten we nog steeds niet. Zelf keek de kaartverkoopdame er ook niet naar. Op het rangeer terrein zie je dan vervolgen een berg rook waarbij je hoopt dat dit uitlaatgassen zijn en dat niet de trein in de fik staat. Er wordt dan wat heen en weer gereden met wagons met als resultaat dat er een oude aftandse diesel locomotief met nog aftandsere wagons het zogenaamde perron op komt rijden. De middelste wagon was een soort restauratiewagen en laat deze nou net voor ons stoppen om in te stappen. We moesten ook nog toevallig aan de bar zitten ook. Het werd meteen feest in de trein die direct vertrok. Gitaarmuziek, sambaballen waren ons deel. Dus hebben we maar meteen ook een Canchanchara besteld. De trein schud, bonkt, rookt, en maakt geluiden die horen bij het uiteen vallen van allerlei onderdelen. Maar wonder boven wonder, het rijdt en daar is hij tenslotte ook voor bedoeld. De eerste stop na 1 uur was bij Manaca Iznaga. Hier staat een 43 meter toren die in 1816 werd gebruikt om de slaven in de gaten te houden. Maar voordat je de toren heb bereikt moet je wel eerst langs een stuk of 30 kleedjes en andere souvenirwaren verkopers zien te komen. Natuurlijk moesten we toren wel even beklimmen. Ellen en ik hebben helemaal bovenop gestaan met een prachtig uitzicht. Karin die ondanks haar hoogtevrees nog tot op zo’n 35 meter is geklommen bewaakte ons een verdieping lager.
Na nog wat rond te hebben gekeken zijn we weer naar de trein gegaan die op punt van vertrekken stond. De route ging verder naar Hacienda Guachinango. Een gebouw uit de achttiende eeuw. Onderweg moest er nog even gerangeerd worden om de juiste richting op te gaan. Tijdens het rangeren stonden we even stil bij wat kleine huisjes van de boeren daar. Meteen kwamen er kinderen bedelen om snoep. Dat hebben we niet bij ons maar wel hebben we elke keer in de hotels de zeepjes en shampo’s mee genomen voor gelegenheden als deze. De mensen zijn hier dolgelukkig met zeepproducten omdat ze schaars zijn. Grappig was, dat nadat we wat zeepjes hadden we afgestaan, ik een sigaar kreeg aangeboden van de obers van de trein. Waarschijnlijk uit dankbaarheid voor wat we daar deden. Het blijft leuk dat dienst en wederdienst principe. Op de hacienda hebben we een verrukkelijke creoolse kip verorberd en nog wat rond gekeken voordat de trein weer vertrok. Onderweg hebben we erg genoten van de prachtige uitzichten. Het had ondertussen geregend en het spoor was nattig. Dat was een probleem voor onze oude loc. De wielen gingen slippen en de trein wilde niet de helling op. Maar geen probleem. Een van de machinisten gaat dan bij een luik staan bij de voorwielen en giet daar een goedje over de wielen waardoor we weer grip kregen. Het lijkt de NS wel tijdens de herfst! Continue moest en getoeterd en geremd worden omdat er koeien, geiten of paarden op de rails liepen. Op een gegeven moment hadden we zelfs een zachte aanrijding met een koe die op het randje van het spoor en een heuvel stond. Dat beest raakte in paniek en stortte de heuvel af. Gelukkig viel het mee want even later liep hij daar weer in de bossage in de rondte. Al met al is deze reis een ware belevenis.
Wat ik nog bijna ben vergeten te vertellen is dat de meisjes weer behoorlijk verwend zijn door de obers van de trein. Eerst wordt er een een kokosnoot van zijn bovenkantje ontdaan en vervolgens wordt er dan limoensap en natuurlijk rum bij de kokosmelk gegoten. En wie zaten er vervolgens aan een kokosnoot met rum denk je? Rijden we door de suikerrietplantages gaan ze naast de bar suikerriet persen. En wie zitten er vervolgens aan een bekertje suikerriet met rum denk je?
Ze hadden het weer zwaar de meisjes. 😉
We hebben weer even pauze genomen in ons huisje om na te genieten van ons avontuur en om de blog weer bij te werken. We hebben thuis op het internet een blog gevonden van een zekere Edith die allerlei tips had van restaurantjes in Cuba. Een daarvan was een de palladar Sol Ananda. Volgens haar heeft dit restaurant de meest inventieve menukaart van Cuba. Nou dat klopte hoor. Het is een oud koloniaal gebouw waarbij de tafels zijn gedekt met borden van voor de revolutie en waar zelfs nog een bed in een van de zijkamers staan. Als je aan tafel gaat dan halen ze meteen het antieke servies direct weg en brengen daarvoor normale borden voor in de plaats. De menukaart was echt bijzonder. Hij bestond uit indiaase gerechten, Dominicaanse Tamboril, lokaal eten maar dan net even anders. De meisjes hadden een overheerlijk heerlijk stofpotje met Indiaanse kip en de Dominicaanse Tamboril. Ik had gekozen voor een Indiaase vis curry. Alles smaakte daar echt heel bijzonder. Jammer dat dit onze laatste avond was anders hadden we het wel geweten in Trinidat. Zeker de muziek was daar bijzonder. Een gitarist en een zanger die werkelijk prachtig gespeeld hebben. Met name de zanger had een stem van fluweel en het was een genot om er naar te luisteren.
Deze keer hebben we na het eten niet gekozen voor het plein met muziek omdat er, waarschijnlijk door de regen eerder deze avond, er geen muziek was. Verstandig als we zijn hebben we nog wat gedronken op het balkon. Ik ben eerder mijn bed ingedoken in verband met een zeer verkouden hoofd die zich deze avond aan het ontwikkelen was.
Dag 12; Op reis naar Camaguey
Na afscheid te hebben genomen van Raoul en zijn vrouw zijn we naar Camaguey gereden. Volgens de roadmap is het ruim 200 kilometer en zouden we er 4,5 uur over doen. Uiteraard hoopten we dat niet maar het was wel zo. De rit bestond voornamelijk uit een rode weg die dwars door allerlei dorpen loopt. Als je eenmaal vlak bij zo’n dorp bent komen de eerste paarden, koetsjes, ezels, een ossenwagens al op je pad. Eenmaal in het dorpje of stadje is het meestal een drukte van jewelste en schiet je dus niet erg op. Dat verklaarde ook de lengte van de rit. Maar eenmaal buiten de bebouwde kom was het ook niet hard rijden omdat de wegen niet bepaald in een goede staat zijn. De oude binnenstad van Camaguey is zodanig gebouwd dat alle straatjes kriskras door elkaar lopen en soms ook zomaar ophouden omdat er een huis staat. Dit hebben ze toentertijd bedacht om piraten in verwarring te brengen. Tegenwoordig worden de toeristen er door in verwarring gebracht door ook nog eens een ingewikkeld stelsel van eenrichtingsverkeer in te stellen. Maar gelukkig zijn er ook weer slimme Cubanen die je bij het begin van het oude centrum je op de fiets staan op te wachten om je onder hun begeleiding naar je overnachtingsplaats te brengen. Dat is geen overdreven luxe hoor. Je gaat dan kriskras door het het oude centrum en je weet binnen 5 minuten niet meer waar je je bevind. Eenmaal bij de casa Particular Casa Caridad aangekomen werden allerhartelijkst ontvangen door de eigenaren. Zij spreekt vloeiend Spaans en hij een paar woordjes Engels. Maar met de nodige gebaren en de door ons inmiddels opgedane Spaanse woordjes kwamen we er wel uit. Omdat we nog wel wat wilde zien van Camaguey hebben we het plan opgevat om eerst het stadje te gaan verkennen en om daarna te gaan eten bij de Casa. Het is een erg leuk stadje om doorheen te lopen. Leuke pleintjes, mooie kathedralen, en koloniale huizen. Wat aandoenlijk was, is dat we onderweg nog een oude mevrouw tegenkwamen die ons in het engels aansprak. Zij vertelde ons dat ze van Amersfoort heette en dat ze nog familie heeft die in den Helder wonen. Zij vroeg ons of wij, als we weer in Nederland zijn, haar familie een e-mail wilden sturen omdat dat voor haar niet mogelijk was. Natuur willen we dat en zij heeft voor ons een stukje tekst opgeschreven die voornamelijk bestond uit een hulpvraag voor kleding en andere spullen. Een taak dus voor ons als we weer terug zijn. Zij vertelde ons ook dat ze inmiddels een gepensioneerd journaliste was en dat ze en paar huizen verder op woonde en vroeg of we zin hadden om in de ochtend bij haar op bezoek te komen. Dat hebben we beleefd afgeslagen omdat we morgen weer op doorreis gaan. Na nog een drankje op een pleintje zijn weer casa gegaan waar ze inmiddels druk bezig waren met het avond eten voor ons klaar te maken. Het eten was lekker en omdat we wel erg lekker zaten in de tuin waar het nog heerlijk zwoel was. We werden op een gegeven moment ook nog verrast omdat er een piepklein kikkertje op bezoek kwam. Ze hebben hier kikkers ter grootte van een cent genaamd Rhana. Erg grappig om die beestjes te zien! Maar ook om te horen want ze maken best veel geluid. Tenslotte hebben we nog even gekeezd. Stand is nu Karin 3, Cor 2, Ellen 1.
Dag 13; op reis naar Sierra Maestra.
Deze dag gaan we niet gauw meer vergeten. De reis ging voorspoedig. We zijn zelfs in staat geweest Camuguey zelfstandig, na wat aanwijzingen vanuit de casa te verlaten. De weg naar Sierra Maestra viel erg mee tot aan Baire. Volgens de beschrijving stond er letterlijk; Ga bij Baire rechtsaf naar Los Negros en Matias. Daar begon de eerste uitdaging…..waar moesten we nu rechtsaf?
Na wat navragen werden we een weg opgestuurd die er wel erg slecht uit zag. Met moeite kon je hier of daar nog wat asfalt ontdekken. Na ongeveer twee kilometer hebben we maar besloten om terug te keren. Allereerst vroegen we de weg aan een heel klein mevrouwtje die ons grote Nederlanders wel erg eng vond al mompelend er snel vandoor ging. Evengoed zijn we maar weer een stukje terug gereden. Tot we een boer op een tractor tegen kwamen die ons stellig wist te vertellen dat we toch echt op de juiste weg zaten. Wij dus weer omgekeerd. Nou, we hebben al heel wat slechte wegen meegemaakt in onze vakantie carrière maar deze weg sloeg echt alles. Met een sukkeldrafje, ik sturend en de meisjes de loodsend om gaten, geulen en andere obstakels kwamen we tenslotte aan in het dorpje El Salton. Omdat we het bord naar ons hotel, ook El Salton genaamd gemist hadden reden we in eerste instantie te ver. Hier de weg wel oke. Inmiddels was het aarde donker geworden door een giga regenbui die er aan kwam zetten. Mede door het slechte weer wilden we nu toch wel erg graag naar ons hotel. Toen we eenmaal, door eerst over een ondergelopen brug gereden te zijn weer de afslag hadden gevonden kwamen we weer op een erbarmelijk slecht weg terecht die ons gelukkig na enkele kilometers tijdens een mega regenbui naar het hotel leidde. Achteraf gezien had dat geen kwartier later moeten zijn anders waren we nog geeneens de berg op gekomen gezien al het water wat er naar beneden kwam.
Als klap op de vuurpijl zagen we ook nog dat het reserve wiel die we enkele dagen eerde onder de auto hadden geplaatst ook nog een flinke bobbel vertoonde en die dus ook weer vervangen moest worden. Maar dat doen we morgen wel. Dat wordt de vierde bandenwissel. Zoveel heb ik er thuis in mij hele leven nog niet gedaan! Het hotel ligt midden in een natuurpark maar daar hebben we vandaag niet van kunnen zien door de regen en de tijd dat we daar aan kwamen. Na een verdiende borrel, een buffet, en nog een wijntje op het balkon zijn we op tijd naar bed gegaan. Met name Ellen want die begint zich niet lekker te voelen en inmiddels begint de WC haar beste vriend te worden.
Dag 14; Sierra Maestra
Vandaag hebben we 3 dingen op ons programma gezet.
Eerst een wandeling van ruim 3 uur door de natuur, met ook een bezoek aan een piepklein dorpje (4 huizen) in de bergen. Deze wandeling, onder begeleiding van een gids die zowel Duits, Nederland als Engels sprak was er mooi en boeiend. Hij wist veel te vertellen over de planten, de omgeving en de leefwijze van de mensen daar. Onderweg hebben we in het dorpje bij twee oude bewoners koffie gedronken en fruit gegeten. Hij was 87 jaar en zij 79. Maar nog wel zelfstandig wonene in hun huisje op de berg. Respect hoor. We hebben erg genoten van deze wandeling. Ellen wat minder want die voelt zich nog steeds niet oké en was ook bekaf na de wandeling.
Ten tweede de band verwisselen. Dat wat weer een avontuur die je niet nogmaals mee wil maken. Tijdens het wisselen begaf de krik het met een luide knal. Net op het moment dat alle schroeven al los waren. Gelukkig is het wiel er niet afgeschoten anders was de schade niet te overzien geweest. Gelukkig kon iemand ons helpen met zijn eigen krik zodat we het wiel alsnog hebben kunnen verwisselen. We beginnen ons de pech met deze gammele Chineese bak aardig zat te raken. Ten derde hebben we een massage besteld. Denk je dat ze daar een ruimte voor hebben. Blijkt dat er een hele kleine Cubaanse dame naar je kamer komt om je op je bed te masseren. Deze dame heeft waarschijnlijk over een paar jaar zelf massage nodig want de houding waarin zij stond was niet gezond. De massage was wel lekker maar erg oppervlakkig. Spieren die je graag aangepakt zou willen hebben werden niet echt te pakken genomen. Inmiddels was ons wasgoed die we de dag daarvoor hadden ingeleverd ook weer gearriveerd. We hebben nu gestreken onderbroeken in de vakantie. In de avond hebben Karin en ik weer de inmiddels gebruikelijke borrel aan de bar, en het buffet genomen, terwijl Ellen tussen de WC en haar bed aan het heen en weer lopen was. Ze is nog steeds niet lekker.
Dag 15; Op reis naar Santiago da Cuba
Op tijd weer op om de reis aan te vangen naar Santiago da Cuba. Eerst moesten we weer de berg afdalen door gaten en kuilen te ontwijken. Wat we zo zagen waren we inderdaad op tijd aangekomen een paar dagen geleden. Door de regen waren we ander niet boven gekomen. De terugweg richting Baira hebben we nu van de andere kant genomen. Die weg was wel in orde bleek. Hadden we dat maar op de heenweg geweten !!!
De reis ging best vlotjes. Onderweg nog bananen gekocht voor Ellen in de hoop dat deze voor verstopping gaan zorgen. Vroeg in de middag kwamen we aan bij ons Hotel San Basilio. Een leuk koloniaals hotelletje tegen het oude centrum aan. Na de koffers gestald te hebben is Ellen haar bed weer ingedoken en ben ik met Karin de stad in gegaan. Wij hebben ons op sleeptouw laten nemen door een lokale Cubaan die ons een paar interessante plekken heeft laten zien in het centro historico. Dit is een erg mooie stad en we zullen hier de komende dagen nog van gaan genieten is het idee. Na zijn rondtour hebben we hem nog blij gemaakt met een paar BH’s (die zijn hier schaars),wat zeepjes en wat CUC’s. Rest van de middag heb ik besteed aan mijn achterstand weg te werken van deze blog
Maar dat deze dag ook weer een andere wending kan krijgen bleek wel nadat ik klaar was. We zouden om zeven uur opgehaald worden door Maurice die we eerder deze middag hadden ontmoet. Maar omdat Ellen nog steeds last heeft van diarree en nu al een paar dagen duurde besloten we om niet te gaan eten maar achter een medicijn aan te gaan tegen de diarree. Dus samen met Maurice en de behulpzame dame van het hotel werd hospital international gebeld of we daar terecht konden. Dat bleek het geval en dus werd er ook een taxi geregeld die ons daar heen zou brengen. Maar dat is nog niet alles. Een gigantische stortbui barstte los boven de stad en dat tegelijk met een taxi die er aankwam maakte het wel even spannend. De straten waren veranderd in rivieren en de taxi, een hele oude Lada was zo lek als een mandje. Met zwaar beslagen ramen werden wij met regen van buiten en natte voeten van binnen door de inmiddels al donkere stad geloosd nar het hospital. Nog steeds in de veronderstelling even medicijnen te halen mocht Ellen samen met Karin mee met de dokter. Het advies was wel verrassend. Ellen moest met een ambulance naar het Hospital Clinic omdat er cholera vermoed werd omdat dit in deze regio schijnt te heersen. Dus de dames mee met de ambulance en Maurice, die bij ons bleef om hulp te bieden en ik er achteraan met de taxi die ook gewacht had. Volgens Karin was dat ook een belevenis. De ambulance, een oude bestelbus, bleek ook zo lek als een mandje te zijn. Ellen lag gewoon nat te worden op de brancard. Eenmaal in de Clinic aangekomen wisten we niet wat we zagen. Het ziekenhuis, die de beste scheen te zijn, was zwaar verwaarloosd. Volgens Maurice was de Clinic 25 jaar oud maar het zag er niet uit daar. We werden naar de afdeling gebracht waar de cholera en difterie patiënten liggen en waar iedereen zo maar in en uit liep. Al dan niet met een groezelige groene ziekenhuis jas. Ellen is daar bloed afgenomen en ze zou ook een poepje af moeten geven alleen lukte dat nu even niet. Ik ben met Maurice terug gegaan naar het hotel en de meiden moesten daar blijven. Er mag maar 1 persoon bij Ellen blijven en ik zou niet mee mogen met de ambulance die Ellen weer netjes terug gaat brengen naar het hotel. Ben zo meteen benieuwd naar de verhalen van hun kant zodat ik deze dan ook weer aan jullie blog lezers kan delen.
Terwijl ik weg was gebeurde er in het ziekenhuis weer allerlei verbazende zaken. Nadat Ellen een poepje, plasje en wat bloed had afgegeven en wat instructies van de dokter had gekregen (hij sprak goed Engels) begon het wachten. Als er wat was mochten ze de zuster roepen. Die had echter 1 nadeel. Ze sprak alleen Spaans. Nadat er ongeveer 2 uur gewacht werd door de dames is Karin gaan navragen aan de zuster (die geen Engels sprak) of het nog lang ging duren was het antwoord, nog 5 minuten. En dat met de nodige handen en voetenwerk. En ja hoor na enige tijd kwam de zuster weer terug. Maar nu met een infuus die ze wel even bij Ellen wilde inbrengen. Dat werd uiteraard niet gepikt door Ellen en de zuster droop weer af. Niet nadat Ellen en Karin duidelijk te kennen hadden gegeven dat ze de dokter wilden spreken. Om vervolgens de zuster dat zelfde infuus bij een andere patiënt te zien inbrengen. De dokter was bezig dus kwamen de twee assistenten op het toneel. Zij spraken beidde weinig Engels. De vrouwelijke assistente probeerde het wel met het nodige gegiegel.
Ook kon ze aangeven dat alle uitslagen in order waren dus de dames besloten maar om weg te gaan. Op dat moment kwam de dokter en na wat vragen, veel formulieren, een rekening van 117 CuC ( honderd euro) werd de de ambulance weer besteld om ze terug te brengen. Echter niet naar het hotel maar weer naar hospital international waar alles begon. Daar moest Ellen eerst weer naar de dokter die haar had doorgestuurd. Deze skipte meteen de medicijnen die gehaald hadden moeten worden omdat deze geen nut hadden, en de meiden konden gaan. Omdat er zo gauw geen taxi voorhanden was werden ze voor 5 CUC netjes door de ambulance ( die nu dus even voor taxi fungeerde) bij het hotel afgeleverd.
Resume. We gingen om 19:00 op zoek naar medicijnen en om 02:00 was het avonuur afgelopen……….zonder medicijnen. Een voordeel weten nu hoe de gezondheidszorg is geregeld hier en dat Ellen alleen een buikgriep heeft.
Dag 16: Santiago da Cuba
Na het avontuur van gisteren eerst maar een beetje uitgeslapen en wat later ontbijten. Ellen is nog steeds niet lekker en Karin begint ook al wat maag probleempjes te krijgen. Gelukkig niet zo erg als Ellen. Het werd voor hun dus een karig ontbijtje. Voor mij ook want mijn gekookte eitjes waren nog snot. Maar goed dat is een stuk minder groot probleem. Ondanks de kommer en kwel toch nog even de stad ingegaan waar we wat in de wijk hier gewandeld hebben en wat hebben gedronken op het plein hier. De meiden waren inmiddels redelijk moe en zijn even een paar uurtjes gaan slapen en heb ik de gelegenheid gebruikt om een heerlijk stuk te lezen.
Na het tukkie van de dames zijn we naar het Rum museum gegaan en zijn we naar de beroemde trappen van Santiago gelopen waar we heerlijk hebben zitten genieten van alle bedrijvigheid daar. Vervolgens hebben we nog een tijd met een Cubaan op het plein zitten praten.
De portier van het hotel wist een restaurant in de buurt die volgens hem goed was. Daar werden we heen gebracht en hebben de dames daar alleen soep (Ellen bijna niets) gegeten en heb ik wel een gewoon menu verorberd. Het lijkt gelukkig wel wat beter te gaan met Ellen. De WC bezoeken zij al een stuk minder. Nu Karin ook nog de oude worden en dan kunnen we weer volop vakantie vieren.
Dag 17: Santiago da Cuba
Omdat we toch nog wat van Santiago da Cuba en omgeving wilde genieten de laatste dag hier hebben we bij het plaza Cespedes een oude Chevrolet uit 1949 als taxi kunnen bemachtigen. Deze prachtige oude bak heeft ons naar de beroemde begraafplaat santa Ifigenia gebracht. Dit is een imposante begraafplaats waar vele beroemdheden liggen in protserige graven. Onder andere de familie Bacardi is hier rijkelijk aanwezig. Maar ook Marti een prominent politicus uit de revolutietijd. Elk uur spelen ze daar een soort marsmuziek en gaan er 3 soldaten met veel voeten gestamp het mausoleum in. Salueren daar en stampen ze zich weer een weg terug naar het kantoor er naast. Dat lekker bij een graadje of 35…..in de schaduw. Omdat we nu toch lekker op dreef waren hebben we de taxi chauffeur gevraagd of hij ons ook naar fort el Morro kon brengen. Dit is een oud fort uit 1643 die vroeger als verdediging diende tegen de piraten en tegenwoordig als museum en uitkijkpunt wordt gebruikt. Hier hebben we in de verzengende hitte in de rondte gelopen en nog wat gedronken op het terras. Bij aankomst hadden we al even staan praten met een kunstenaar die beelden maakt van hout met als thema allerlei dansstijlen. Dit was erg mooi, en hier hebben we ook een beeldje bij hem gekocht. Vervolgens zijn we weer terug gegaan de plaza. Grappig was dat elke keer als we met de oude kar heuvel af gingen hij de motor elke keer uit deed om benzine te sparen. Die auto zoop nogal volgens hem en daar konden wij ons wel iets bij voorstellen.
Omdat de meisjes nog aan het bijkomen zijn van hun onwel bevinden zijn ze even een uurtje een tukkie gaan doen. Hierbij ik nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt om de omgeving te verkennen en om te kijken hoe ik de auto morgen weer voor ons hotel kan krijgen met dat eenrichtingsverkeer hier. Moet er niet aan denken daar te verdwalen. Een keer een verkeerde straat in en je kan de halve oude binnenstad weer doorkruisen. Ik had me in ieder geval niet hoeven te vervelen omdat ik al lopende door de straat daar werd aangesproken door een Cubaan die, nadat hij vroeg waar ik vandaan kwam zei; “Ola mister…do you want lekker ding?” Het is trouwens een constant gegeven dat je wordt aangesproken met de vraag; “where you come from?”. Om vervolgens allerlei diensten, restaurants, slaapplaatsen, en snuisterijen aan te bieden. Ondertussen waren de meisjes weer wakker en zijn we naar Plaza Dolores gegaan waar we lekker wat gedronken hebben onder het genot van allerlei muzikanten die het nodig vonden voor ons een ballade ten gehore te brengen. Uiteraard met als doel daarbij wat te verdienen. Er was een jongen bij, die overigens zo scheel was dat hij bijna achterstevoren kon kijken, maar een stem had om jaloers op te worden. Ook hebben we nog een poosje met een Cubaanse jongen zitten praten die eindelijk eens oprecht geïnteresseerd was en zijn Engels wat wilde oefenen zonder dat hij achteraf allerlei bijbedoelingen had. In de avond zijn we richting de boulevard gelopen in de hoop daar een leuk restaurantje te vinden. Dat lukte daar niet maar toen we een zijstraat in gingen kwamen we weer uit op plaza Dolores waar we besloten hebben daar wat te gaan eten. De meisjes een klein hapje en en ik eindelijk een pizza waar ik al een tijdje trek in had. Nou die kan ik iedereen afraden. De pizza’s in Cuba smaken naar spons met tomaten saus. Na het eten op tijd naar ons bedje gegaan voor de reis van morgen
Dag 18: Reis naar Baracoa
Vandaag vroeg op gestaan omdat we op tijd in Baracoa willen arriveren. Om de stad uit te komen hadden we van te voren al wat speurwerk verricht. Blijkt tijdens ons vertrek de weg is afgezet die we verzonnen hadden. Dan maar achter de ochtend file aan in de hoop dat die ook de binnenstad uit moeten. Het is tot 9:00 uur een chaos in de binnenstad. Je wil dan ook niet over straat lopen. De hoeveel uitlaatgassen in allerlei kleuren, waar bij de kleur zwart erg de overhand heeft die je dan inadem zijn echt niet gezond. De stoet ging inderdaad de stad uit en na 1 keer verkeerd te hebben gereden hadden we al snel de weg naar Baracoa gevonden. Het is een mooie route met een redelijk goede weg. Je gaat door bossen, langs de blauwe kust, lang prachtige vlaktes met palmbomen en door de bergen. Dat laatste vond Karin niet echt geweldig met haar rommelige maag. Baracoa inkomend werden we weer eens opgewacht door een fietser die ons voor 1 CUC naar onze casa Paticular La Terraza heeft gebracht. Hier werden we weer hartelijk ontvangen en werden onze kamers aan gewezen. We hebben in dit huis de bovenverdieping inclusief groot dakterras met uitzicht over de stad en de zee.
Na ons gesetteld te hebben. En even lekker op het dakterras te hebben gezeten zijn we naar de zee gelopen. We kunnen weer lekker zwemmen. Vanuit de stad kan je niet direct een strandje op. Daarvoor moet je eerst een stukje lopen over. Helaas hebben ze hier nog niet uitgevonden dat je ook een een leuk barretje kan maken aan het strand dus na ongeveer een kilometer zijn we maar gewoon de zee in geplonsd. Na een klein beetje afgekoeld te zijn omdat de Atlantische oceaan hier best warm is zijn we terug gelopen en hebben langs de kade in het dorp een bar gevonden waar we lekker wat konden drinken buiten. In het huisje even lekker gedoucht en vervolgens het stadje ingegaan. Je krijgt hier een beetje het idee dat het hier het Egmond van Cuba is, maar dan op z’n Cubaans. We hebben een leuk restaurantje gevonden op de boulevard met een hoog uitkijk uitkijkpunt over het stadje en de zee waar op dat moment de volle maan opkwam uit de zee. Een prachtig gezicht. We hebben daar lekker gegeten. Een na het eten zijn we weer rustig terug geslenterd naar ons dakterrasje waar we nog even na gezeten hebben.
Dag 19: Baracoa
In de ochtend lekker geflantaneerd door de stad. Er staat hier een kleine kathedraal waar we even ingegaan zijn. Kunnen we eindelijk ons gebruikelijke kaarsje gaan aansteken. Helaas….ze hebben daar geen kaarsjes. Net buiten de binnenstad kwamen we langs een soort fabriekje en toen we, nieuwsgierig als we zijn even voor het hek stonden te kijken, en ons afvroegen wat ze daar nu maken, kwam er een man naar ons toe met 3 bolletjes kokos. Het zelfde spul wat er ook in de bounty zit. Lekker hoor. Na in de plaatselijk zogenaamde supermarkt wijn en jus d’orange te hebben gescoorde zijn we weer richting huisje gegaan. Onderweg kwamen we nog een meisje tegen die kaarsen verkocht. Wij meteen een kaars gekocht natuur en weer naar de kathedraal gelopen. Helaas die was dicht.
Ondertussen hadden we het plan opgevat een Playa op te zoeken. Hier in de buurt zijn kleine stukjes met wit zand, palmbomen en een restaurantje. In onze roadmap hadden we gelezen dat 20 km verder op playa Manglito is waar je ontvangen wordt door Dania. Nou dat klopt. Dania komt meteen naar je toe met een stoet andere vrouwen die graag iets aan je willen verkopen. Nou hadden wij in de roadmap ook gelezen dat ze daar erg arm zijn en behoefte hebben aan ondergoed, BH’s, zeep en shampo. Toen we eenmaal een poosje op het strand waren heeft Karin alle spullen die we meegenomen hadden uitgestald op haar handdoek met daaromheen een 8 tal vrouwen. Leuk om te zien was dat nu ook weer het dienst en wederdienst principe op ging. Karin heeft alle kledingstukken weggeven en daarvoor in de plaats kreeg zij de spulletjes die ze ons eigenlijke wilde verkopen zoals cacaoboter, palmolie, kralen en kettingen.
Ellen werd inmiddels heerlijk gemasseerd door de plaatselijke masseur. En ik heb daar een overheerlijke superverse Lobster zitten te verorberen. De rest van de middag hebben wat geluierd en toen we weg gingen hebben we nog een drankje gedronken in het restaurantje (een hutje op het strand), waarbij Karin nog een soort Salsa heeft staan dansen met de masseur. Die vond het overigens prettig daarbij zijn hand vaak op de bil van Karin te leggen. Ik snapte al niet waarom ze zo glunderend stond te dansen. We werden uiterst vriendelijk uitgeleide gedaan door de hele club daar. En met de vraag of we de volgende dag wilde komen moesten we ze helaas voor hun antwoorden dat we dat nog niet wisten. In de avond hebben wij onze diner genuttigd op het dakterras van ons onderkomen.
De meisjes hebben hier kennisgemaakt met Calulu. Dit is een vegetarisch gerecht wat erg lekker schijn te zijn. Na het eten zijn we Baracoa ingetrokken waar ik geprobeerd heb internet verbinding te krijgen op het pleintje en de dames alvast naar de plaatselijke “danscafé” zijn gegaan. Dit is een oude bar waar in de hoek een salsa band met oude mannen (zo’n echte dus) muziek staat te maken en waarbij er op een klein dansvloertje gedanst kan worden. De dames waren weer erg in trek en hebben menig salsaatje ten toon gespreid. Wat de mannen dan wel graag van ze willen weten is waar ze logeren, hun telefoonnummer of e-mail adres. Pech voor hun!
De avond afgesloten met nog een drankje op ons terras. De meisjes zijn inmiddels opgeknapt want ik heb weer last van ze 😉
Dag 20; Baracoa
Vandaag zijn we naar een Playa gegaan die richting Moa gaat. Maar niet voordat we het gekochte kaarsje hebben aangestoken in de kathedraal. De reden waarom we naar een andere Playa gaan is om te kijken hoe de weg daarheen is. Het is namelijk de kortste weg naar Guadalavaca en dat kan morgen uren schelen. Nou de weg er heen is slecht. Wat ook in de beschrijvingen stond. Maar ook weer niet zo slecht dat we meteen nee hebben gezegd. Al helemaal niet na de ervaringen die we de afgelopen weken hebben mee gemaakt.
Het was even zoeken naar Playa Mangolite maar dan heb je ook wel wat. Als je een hobbelig pad op rijd staat er al iemand je op te wachten en hij laat je dan zien waar je moet zijn. Nou het lijkt het paradijs wel. Blauwe zee, palmen, wittig zand en golven. Ook blijkt dan dat de man die ons opving daar een restaurantje heeft. Nou ja restaurant. Hij woont daar gewoon en de 3 stukken hout die op stoelen lijken is zijn terras. We hebben daar genoten van de rust en de natuur. Je zou er bijna de film Blue Lagoon gaan naspelen. Als je daar een sandwich met tonijn bestelde dan duurde de dat even want de verse vis moest nog bereid worden. Heerlijk hoor. In de avond lekker gegeten bij de Paleander de Coloniaal en nog een poosje op het plein met life muziek gezeten.
Dag 21; De reis naar Guadalvaca
Zoals al eerder beschreven was de weg slecht. Met een vaartje van rond de 40 km per uur zijn we richting Moa gereden. Het was wel te doen op die manier, en het heeft ons enkele uren gescheeld omdat we niet weer via Santiago da Cuba hoefden te rijden.
Vanaf Moa kregen we een hele mooie weg die lekker opschoot. We zagen ons al lekker vroeg aankomen in Guadalavaca. Maar helaas we hebben te vroeg gejuicht. Met een benzinetank die al bijna leeg was kwamen we eerst achter een vrachtwagen te hangen die mega breed was en niet ingehaald kon worden en vervolgens kwamen we op een weg terecht die nog erbarmelijker was als de weg naar Moa. Zo rond de 25 km van Guadalavaca moesten we in een stadje een benzine pomp vinden omdat de tank echt leeg begon te raken. Toen we bij het pompstationnetje aankwamen kregen we meteen te horen dat ze een uurtje dicht gingen omdat hun tank ook bijgevuld moest worden. We hebben besloten het stadje in te gaan en daar wat te gaan eten. Die keus was niet groot wat resulteerde in een “hotdog” (een worstje uit blik op oud brood) en een alcohol arm biertje die nergens naar smaakte. Na het eten zijn we weer terug gewandeld naar de auto waar inmiddels al een tiental voertuigen (oude brommertjes en motoren) stonden te wachten tot de pomp weer open ging. De Cubanen maakte zich niet druk en zagen de gesloten pomp een mooie gelegenheid om even lekker een uurtje met elkaar te keuvelen. Na de auto eindelijk met wat liters benzine met een te laag octaan (omdat ze daar niets anders hadden) te hebben voorzien en de angst dat de auto het daar niet goed op ging doen hebben we de weg naar Guadalvaca weer hervat. Het wonderlijke was dat de auto gewoon reed of er niets aan de hand was. Eenmaal in Guadalava hebben we ingecheckt en zijn we de auto in gaan leveren. Dat ging gelukkig vlotjes waardoor we alsnog om een uurtje of half 6 in het zwembad lagen met een cocktail. De avond hebben we gegeten in het buffet restaurant.
Dag 22, 23 en 24; Guadalavaca
De eerste dag hebben we lekker rustig aan gedaan en aan het zwembad gelegen. Ter ere van mijn verjaardag hebben we gegeten in het mediterrane restaurantje in het park. Wat wel wat tegen viel doordat alles erg zout smaakte.
Omdat we nu eenmaal geen stil zitters zijn we op zoek gegaan naar vertier buiten het park. We hebben in het hotel een taxi chauffeur weten te regelen die ons naar Guadalavaca heeft gebracht. Nou dat was een eye opener. Gadalavaca is geen echt plaatsje. Het bestaat alleen maar uit hotels en het zogenaamde dorpje bestaat uit wat huizen en flats waar alleen maar een deel van het personeel woont die werken in de hotels. We hebben daar wel een lokaal marktje bezocht vol met souvenirs. En na een drankje op het strand werden we weer opgehaald en naar een soort openluchtmuseum gebracht waar we het leven van de Aboriginals konden zien. De taxichauffeur zei dat hij na een uurtje weer terug zou zijn waarop wij vroegen of het niet langer kon. Dat kon maar dat raadde hij ons af. Gelukkig maar want na een half uurtje hadden we het wel gezien daar. Omdat we eigenlijk nog meer wilde zien zijn we nog met de taxi naar een park gegaan waar Columbus toentertijd geland is met zijn schepen. Columbus dacht dat hij in America was aangekomen maar het bleek dus Cuba te zijn. Dat verklaarde ook waarom de inlandse bevolking geen indianen zijn maar Aboriginals. Dit park was erg leuk en leerzaam. Na een plaatselijke verse koffie zijn we met een koetsje door het park gegaan met onze begeleider die veel wist te vertellen over het park. De rest van de tijd hebben we in ons park doorgebracht met zwemmen, lezen en ontspannen. We zijn er wel achter gekomen dat zo’n park eigenlijk niets is voor ons. Ondanks dat het daar niet slecht was hoor. Het ligt meer aan ons zelf.
Dag 25; Guadalavaca Havanna
Vandaag werden we opgehaald door een taxi die ons naar het vliegveld van Holgguin bracht. We hebben een binnenlandse vlucht geboekt naar Havanna. Volgens de regels moet je ook voor een binnenlandse vlucht 3 uur van te voren aanwezig zijn. Nou wachten is dan ook echt begonnen. Je zit eerst een uur te wachten in een aftandse opvanghal totdat het personeel op hun gemakkie de balie gaan open doen. Als je eenmaal bent ingecheckt moet je naar boven waar je één voor één door de beveiliging / douana heen moet. Helaas koste dat ons 3 aanstekers omdat die als gevaarlijk werden gezien in het vliegtuig. Ellen haar tas werd ook nog eens gezien als gevaarlijk en is wel 5 keer door de scan gegaan. Zonder resultaat uiteraard. Vervolgens weer 2 uur wachten op het vliegtuig. Tijdens het wachten werden we nog opgeschrikt omdat Ellen werd opgeroepen om zich bij de infobali te melden. Pech is dan wel dat je weer door het ritueel van de beveiliging heen moet. Het bleek allemaal loos alarm omdat ze de tickets van onze bagage niet goed hadden afgeprint. De grap was dat achteraf in Havanna bleek dat het evengoed niet goed gegaan was. Maar goed. De bagage kwam gelijk met ons aan in Havanna.
Eenmaal buiten het vliegtuig zouden wij opgehaald worden door een taxi die ons naar het hotesl zou brengen. Alles wat er kwam….maar geen taxi. Inmiddels was het noodweer geworden en kwam de regen met bakken de hemel uit vergezeld van giga onweersdreunen. De plaatselijke meneer van Cuba tour, die de taxi’s moest regelen hebben we flink op moeten porren een taxi voor ons te regelen.
Uiteindelijk vertrokken we een uurtje later richting de stad. Het was weer leuk om op ons welbekende plekje aan te komen en weer te kunnen genieten van de bruisende stad Havanna. In de avond hebben we weer heerlijk gegeten in het “tuinrestaurant “ en nog even lekker geflantaneerd door de oude stadskern.
Dag 26; Havanna
Vandaag weer lekker door Havana gelopen. Omdat we gehoord hadden dat er nog een hele grote markt is voor toeristen zijn wij daar ook nog geweest om de nodige souvenirs in te slaan voor het thuisfront. Het bleek een hele grote hal te zijn met heeeeeellll veeeel het zelfe. We zijn daar wel geslaagd in ieder geval. Gisteren hadden wij ook nog een grote Sagrada gezien in de stad en die wilde we ook nog wel even bekijken. We hebben al heel veel verschillende voertuigen gehad maar nog niet een cocnut taxi. Dit zijn kleine taximotortjes in de vorm ban een kokosnoot. Gelukkig pasten we er met ons drieën en zijn we met gevaar voor eigen leven door de drukke stad geloodst. Onderwijl de nodige hoeveelheden uitlaatgassen op mogen snuiven. De Sagrada was wel mooi maar viel wat tegen. We zijn daarna lopend teruggegaan naar de oude stad waar we op een piepklein dakterrasje met heel veel tafeltjes lekker hebben geluncht onder het genot van live muziek en een dansje. Aan het eind van de middag zijn we op Plaza Vieja beland en hebben de rest van de avond daar genoten Cuba. Veel muziek en lekker gegeten.
Dag 27; Havanna
De laatste dag alweer. Na het ontbijt hebben we uitgecheckt en onze koffers in de opslag gezet. We hoeven pas om rond 5 uur naar het vliegveld. De dag hebben we nog volledig gevuld met genieten in
Dag 26; Havanna
Vandaag weer lekker door Havana gelopen. Omdat we gehoord hadden dat er nog een hele grote markt is voor toeristen zijn wij daar ook nog geweest om de nodige souvenirs in te slaan voor het thuisfront. Het bleek een hele grote hal te zijn met heeeeeellll veeeel het zelfe. We zijn daar wel geslaagd in ieder geval. Gisteren hadden wij ook nog een grote Sagrada gezien in de stad en die wilde we ook nog wel even bekijken. We hebben al heel veel verschillende voertuigen gehad maar nog niet een cocnut taxi. Dit zijn kleine taximotortjes in de vorm ban een kokosnoot. Gelukkig pasten we er met ons drieën en zijn we met gevaar voor eigen leven door de drukke stad geloodst. Onderwijl de nodige hoeveelheden uitlaatgassen op mogen snuiven.
De Sagrada was wel mooi maar viel wat tegen. We zijn daarna lopend teruggegaan naar de oude stad waar we op een piepklein dakterrasje met heel veel tafeltjes lekker hebben geluncht onder het genot van live muziek en een dansje.
Aan het eind van de middag zijn we op Plaza Vieja beland en hebben de rest van de avond daar genoten Cuba. Veel muziek en lekker gegeten.
Dag 27; Havanna
De laatste dag alweer. Na het ontbijt hebben we uitgecheckt en onze koffers in de opslag gezet. We hoeven pas om rond 5 uur naar het vliegveld. De dag hebben we nog volledig gevuld met genieten in Havanna. Om 5 uur waren we weer bij het hotel waar een taxi aan zou moeten komen./ Maar alles wat er kwam…..geen taxi. Na wat telefoontjes via de receptie die niet echt veel hielpen zijn we naar de taxistandplaats gegaan en hebben we zelf maar een taxi genomen.
Net op tijd kwamen we aan om in te checken.
De vlucht ging voorspoedig met een overstap in Parijs.
Eenmaal weer op Schiphol werden we opgehaald door Bart.
Cuba is een fantastisch mooi land waar we erg genoten hebben. We zijn wel blij dat we nu gegaan zijn want het land gaat in de toekomst zeker veranderen.