Albanië en Macedonië 2022

Direct naar de foto’s

3 september 2022

Al om 10 uur vertrokken. Voor het eerst gaan we vliegen vanaf Eindhoven. Dit omdat daar vandaan een rechtstreekse vlucht gaat naar Tirana, Albanië. Nog even 10 minuten gewacht omdat de poes nog niet binnen was. Maar zoals een goede huispoes betaamd kwam hij toch nog op tijd aangelopen.

We gaan eigenlijk veel te vroeg weg omdat het bij de vliegvelden nog steeds niet vloeiend verloopt.

Wil je op tijd zijn….rij je natuurlijk de file in omdat ze het zo nodig achten om op twee rijbanen boven op elkaar te gaan zitten. Gelukkig zaten we redelijk voor aan in de file en konden we na een kwartier alweer rijden. De volgende hobbel was de parkeergarage die heel vol was. Maar gelukkig konden we boven aan de auto kwijt. Die staat nu 3 weken naar de vliegtuigen te kijken. Andersom ook maar daarover later meer. We konden gelukkig in 1 keer zo het vliegveld binnen lopen naar de automatische bagage drop off. Heel tevreden keken we elkaar aan met het gevoel dat het allemaal wel meevalt op het vliegveld. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Binnen 10 minuten in de rij stopte vlak voor dat we aan de beurt waren de transportband er mee en werden we naar de bemenste balie bestuur. Nou je begrijpt het….chaos..

Maar goed we waren op tijd dus geen paniek.  En net als in de supermarkt waar je altijd de verkeerde kassa kiest. Nu dus de verkeerde balie waar een groep van een man of dertig in gecheckt moest worden. Gelukkig konden we na enige tijd de rij uit naar een andere balie waar we snel geholpen werden. Na de labels op de koffers gedaan te hebben moesten we zelf onze koffer naar een drop off plek brengen en verdween onze koffer tussen nog stapels koffers.  Nu maar hopen dat deze ook met ons meegaan ipv een wereldreis gaan maken.

Na wat eten, drinken, roken en kijken bij het panorama dek naar de komende en gaande vliegtuigen zijn we via een lange rij bij de douane bij onze gate aanbeland. Na ruim anderhalf uur wachten mochten we eindelijk door. Volgens twee meiden die informatie hadden gehaald was de oorzaak te weinig personeel voor de bagage en   de bediening van de trappen waardoor je in en uit het vliegtuig kan.

We hebben wel enige tijd gezellig met de meisjes staan praten. Eindelijk mochten we door. Denk je dat je klaar ben en in kan stappen. Maar nee….konden we nog een half uur in de zon staan wachten met uitzicht op het vliegtuig en onze auto die dus achter ons in de parkeergarage stond.

Na twee uur en 58 minuten te laat vertrokken we eindelijk (of dit te claimen is gaan we nog uitzoeken). De vlucht ging goed en op het vliegveld werden we verwelkomd door Rando die met informatie, een simkaart van Albanië en de huurauto klaar stond. Deze reis hebben we geboekt bij Albanie reizen die een hele mooie reis voor ons, en samen met ons heeft georganiseerd.

Voor ons prettig dat we ondanks de vertraging alles nog hadden. De meisjes waar we eerder mee hadden staan praten hadden minder geluk. Hun huurauto bedrijf was al dicht gegaan en daar stonden ze dan. Nu bleek dat hun hotel op de route ligt naar ons hotel in Khjoder. Dus vriendelijk als we zijn hebben we ze daar heen gebracht.

Bij ons hotel Shpija e Gjyshit aangekomen, inmiddels al half twaalf was de receptie al donker en was er niemand meer. Gelukkig zijn we geholpen door een oude man die daar stond en ons een sleutel kon geven zodat we toch naar onze kamer konden. Wel een beetje jammer dat deze kamer ( in grandfathers house) nogal beneden het zwembad en het restaurant is. Dat viel wat tegen. Ook omdat de kamer niet degene was die op de plaatjes op internet staat. Na een wijntje op ons balkonnetje naar bed waar we als een blok in slaap zijn gevallen.

Zondag 4 september

We hebben heerlijk geslapen en ontbeten

Wel een hele klim hoor om bij je ontbijt te komen. Helaas blijkt het zwembad waar we de eerste dag wilde luieren een overdekt zwembad te zijn wat ons heeft besluiten lekker Khjoder in de gaan. Hier hebben we lekker doorheen geflantaneerd. Karin kwam al lopend een toerist informatie tegen. Hier zijn wij hartelijk verwelkomd en hebben we na eerst een filmpje gezien te hebben een boottocht geboekt. Eigenlijk waren we van plan zelf naar de boot te rijden maar dit werd erg afgeraden gezien de conditie van de weg. We gaan er nu met een busje heen. Wel vroeg opstaan want het busje vertrekt al om 07:10 vanaf Shkjoder. Na wat te eten voor morgenochtend ingeslagen te hebben bij de Spar. (Lijkt thuis wel 🙂 ) even naar ons hutje gereden. Mede in de hoop dat we mogelijk een upgrade van ons hutje kunnen krijgen. Maar helaas de receptie was weer in geen velden te bekennen. Dus volgens plan maar weer op pad. We willen graag het fort Rozafa bekijken en beklimmen. Dit is het fort waarin ze bij “wie is de mol” hebben gekampeerd.

Na een flinke klim genoten van de klompen steen en het geweldige uitzicht.

Weer terug op ons honk heerlijk gegeten in het restaurant. We kregen via ons contactpersoon nog de mogelijkheid om van kamer te switsen morgen maar dat hebben we afgeslagen omdat we de hele dag niet aanwezig zijn.

Na nog een balkon sessie vroeg naar bed. Morgen vroeg op..

Maandag 5 september

Zoals gezegd vroeg op. Onderweg naar de stad nog wel even een koffie gescoord. Gelukkig snel een parkeerplek weten te scoren. Wat niet meevalt in het centrum  van Skhoder. Aangekomen bij Kultura, een bar waar we opgehaald zouden worden, werden we 15 minuten te laat na een telefoontje naar de organisatie opgehaald in een auto. Lekker dachten we. Hebben we geen busje. Maar helaas. We werden netjes gedropt bij de busjes. Eenmaal de stad uit begint de weg al erg slecht te worden. Dat deerde onze chauffeur totaal niet en roste rustig door. Eenmaal de bergen in was de weg zo slecht dat het al bijna op sommige stukken geen weg meer mocht heten. Nou respect voor de chauffeur hoor want hij roste er nog steeds lustig op los. De rit duurde ongeveer 2 uur en we waren blij om uit het gehobbel te zijn. De weg, of moet ik water zeggen werd vervolgt in bootjes die ons door een prachtig stuk natuur heen leidde. Het is daar werkelijk prachtig. Alsof je door de fjorden van Noorwegen heen gaat maar dan anders. Eenmaal op de bestemming aangekomen sta je midden op een soort eiland in de rivier waar je kan wandelen, relaxen, eten en drinken. Wat we natuurlijk allemaal hebben gedaan. Om half 4 begon de terugweg weer. Eerst weer lekker varen. Daarna weer door elkaar geklutst worden. En afgeleverd midden in het centrum vlak bij onze auto vanwaar we weer naar ons hutje gereden zijn waar we eerst wat hebben gedronken op ons balkonnetje. Om vervolgens de klim naar het restaurant te maken waar we weer gesmikkeld hebben.

Na het eten, en een balkon sessie weer heerlijk gaan slapen.

Dinsdag 6 september

Vandaag een dagje Theth. Een plaatsje in de bergen waar het heel mooi moet zijn. Het rijden daarheen had wat uitdagingen. Heel veel haarspeldbochten en vrij smalle wegen. Nou van de smalle wegen trekken de Albanezen zich niet veel aan. Ze gaan maar moeizaam aan de kant en halen je op plekken in waar zelfs iemand die levensmoe is niet over na zou denken om in te halen. Ik zag Karin dan ook regelmatig de stoel fijnknijpen. En ik denk ook terecht deze keer. Maar ondanks dat is het er wel heel erg mooi. Eenmaal aangekomen in Theth. Wat bestaat uit campings, restaurants, gesthouses, en een hoop grind en keien ipv wegen hebben we even genoten van de prachtige omgeving en zijn we even bijgekomen van de rit onder het genot van wat te eten en drinken. Verderop zijn er twee bezienswaardigheden. Een blue eye. Een klein meertje midden in de natuur die helder van kleur is. Blauw uiteraard.  Deze lag helaas te ver weg en kon alleen met jeeps bereikt worden. Dus kozen we er voor naar de waterval te gaan lopen. Deze rit bestond uit veel klimmen. Zelfs langs afgronden wat best wel spannend was. Helaas was de waterval niet door ons helemaal bovenaan te bereiken. Zo goed zijn onze klimvaardigheden nou ook weer niet. Wel hebben we hem kunnen bewonderen vanaf beneden. Vervolgens weer terug wat een stuk makkelijk ging. We hebben in ieder geval heerlijk gewandeld door de mooie natuur daar. Maar ja we moesten natuurlijk wel weer terug naar Skhoder. En dat moest weer via dezelfde weg die gelukkig weer overleefd hebben.

Eenmaal weer in het hutje wederom de balkon sessie. En de klim naar boven gemaakt om voor de laatste keer te smikkelen van het eten. Want dat was daar erg lekker. Alvast wat spulletjes ingepakt want morgen gaan we weer op weg naar de volgende stek in Tirana de hoofdstad van Albanië waar we 2 nachtjes gaan verblijven.

Woensdag 6 september

De rit naar Tirana ging vlot. Onderweg zijn we nog gestopt in Kruja. Er is daar een erg mooi kasteel die we wilden bekijken. Na eerst over de bazaar gelopen te hebben die aan de voet van het kasteel ligt hebben we het kasteel bewonderd. Voordat we de weg weer zouden vervolgen hebben we nog romantisch geluncht onder de olijfboom waar we heerlijke kofta’s hebben gegeten. Albanezen kunnen absoluut niet rijden. Ze schijnen ook pas vanaf 1969 daar auto’s te kennen omdat het onder het communistische regime niet mogelijk een auto aan te schaffen. Er waren er toen maar iets van 300 auto’s. En dat is Tirana ook duidelijk te merken. Verkeersregels…..wat is dat?

Maar goed kalm blijven en goed opletten hebben er voor gezorgd dat we weer veilig aangekomen zijn. We logeren nu 2 dagen in een echt hotel (Lot Hotel) midden in het centrum. Dus helemaal niet verkeerd. Na het inchecken hebben we nog een tip gekregen om in de buurt op een trendy plek te kunnen gaan eten. Hier hebben we dan ook heerlijk gezeten met een drankje. Lekker mensen kijken onder het genot van heerlijk moderne muziek. De afgelopen dagen werden we bijna overal overvallen met alleen maar traditionele muziek waar je na enige tijd echt wel genoeg van hebt.

Voor de verandering ook eens niet traditioneel gegeten wat over het algemeen er lekker is, maar deze keer werd het heerlijke sushi’s.

Een balkon sessie kon daar niet dus werd het een wijntje en sigaretje op de kindergarden van het hotel beneden. De kids lagen toch allang op hun bedje. Haha

Donderdag 7 december

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan. Plan was naar Bunk’art 1 te gaan. Een tentoonstelling aan de rand van de stad die gaat over de geschiedenis van Albanië gedurende de bezettingen. Dit is een soort tentoonstelling in een bunker. Tijdens het communistische regime zijn er in Albanië 160000.bunkers en bunkertjes gebouwd waar dit de grootste van was. Plan was om er 204000 te bouwen maar dat is niet gelukt. Hoe gek kan het zijn?

Om daar te komen was een uitdaging. We wilden graag met het openbaar vervoer gaan. Dus eerst naar de toerist Office. De dame aldaar wees ons aan waar we op konden stappen en welke lijn we moesten hebben. Na enige tijd op de halte wachten. Al wat kwam…niet de juiste bus. Dus nagevraagd of we goed stonden. Bleek dus volgens hem niet zo te zijn dus wij weer verder op kijken. Ook niets kunnen vinden. Vervolgens nog aan iemand gevraagd welke bus we nou moeten hebben en ook dat had geen resultaat. Uiteindelijk wist een aardige politieman ons te vertellen dat we de oranje lijn moesten hebben maar nog wel moesten overstappen. Toen we eenmaal in de oranje bus zaten kregen we te horen dat we er op het eindpunt uit moesten en dat het nog 10 minuten lopen was. Helaas….10 minuten werd een half uur lopen. Maar gelukkig hadden we het gevonden. Wel grappig hier. Als ze zeggen nog 1 minuut wachten worden het er minstens 5. Als je de weg vraagt is het altijd maar een stukje. De werkelijkheid is vaak veel langer. Maar je raakt er aan gewend hoor. Lands wijs lands eer zullen we maar zeggen.

De tentoonstelling was wel boeiend en leerzaam. Wel bizar hoor hoe ze toen in de wereld stonden hier.

Na de bunker zijn we met de kabelbaan die vlakbij lag naar boven te gaan om te genieten van het uitzicht en een late lunch.

Na nog wat rond gelopen te hebben zijn we weer naar beneden gegaan en naar de oranje lijn gelopen die ons weer naar het centrum heeft gebracht. Na nog wat gedronken te hebben op ons trendy plekje zijn we gaan eten bij de bazaar die ook bij ons hotel in de buurt was.

Na weer een kindergarden te hebben gepakt lekker gaan slapen want morgen gaan we naar Macedonië.

Vrijdag 9 september

Vandaag een lange rit naar Ohrid in Macedonië. Volgens onze reisbeschrijving werd aangeraden naar Elbasan te gaan en daar het oude centrum te bekijken. Na de auto daar geparkeerd te hebben zijn we ook door het oude centrum gewandeld over de gladde copplestones. Een soort Munnikenweg maar dan glad. Al lopende kwamen we bij een hele oude kerk die als Moskee fungeerde. Wat wel bijzonder was dat wij daar na de slippers uit te hebben gedaan naar binnen mochten. Meestal mag dat niet in een moskee. Wel lachen. Op diverse plekken zaten mensen op de grond de Koran te lezen. Waaronder ook een oude man. Hij vond de Koran zo vermoeiend dat hij er maar bij in slaap was gevallen. Haha. Na het toertje door het oude centrum nog een kopje koffie gedronken en weer verder gereden. Onderweg bij een restaurantje waar ze alleen maar Albanees konden hebben we met wat handen en voeten werk soep met een broodje kunnen bestellen. Dit was een vreemdsoortig soepje maar wel lekker. De grens over ging soepel. Wel lang geleden hoor dat we met een auto de grens over gingen.

Vlak na Ohrid werden we door Tom Tom een berg opgestuurd naar Anita’s (Risto) guesthouse. Wij dachten eigenlijk dat we aan het meer zouden zitten maar dat was dus niet het geval. Tenminste als je 850 hoger ook dicht bij het meer vindt. Maar niet getreurd. We werden hartelijk ontvangen door Anita en haar man. En kregen een heel huis toegewezen met prachtig uitzicht op het meer.

Lekker luxe hoor.

Anita kookt zelf en als je wil kan je bij haar eten. Dit hebben we ook gedaan. Gisteren hadden we Rando gevraagd of hij dat voor ons kon regelen, wat dus gelukt was.  Nou Anita kan heerlijk koken en ze gebruiken hier ook alleen maar verse producten. Heerlijk.

Na het eten hebben we we op ons balkon nog gezellig een spelletje gedaan alvorens te gaan slapen.

Zaterdag 10 september

Na een heerlijk vers ontbijt zijn we met de auto naar Ohrit gereden. Hier is nog een heel oud stadsdeel waar je heerlijk doorheen kan lopen. Of eigenlijk klimmen want het is tegen de berg op gebouwd. Zo zwoegde we van kerk naar kerk. Er is hier ook veel gerestaureerd war soms prachtige oude gebouwen op leverden. Maar ook kerken dit op de kaart stonden waar je 3 keer omheen moest lopen om het zien dat het mogelijk ooit een kerkje was. Gelukkig stond er wel een bordje bij soms.

Na de hele dag door het stadje te hebben gelopen zijn we na een terrasje te hebben gepakt aan het meer nog even naar de market gegaan om soep en brood te kopen. We konden vandaag niet bij Anita eten omdat ze teveel gasten had. Dus hebben we heerlijk op het balkon een geïmproviseerde maaltijd gegeten. En dat tussen het schrijven van de blog door want ik liep hopeloos achter.

Maar gelukkig ik ben weer bij en ga dit zo op het internet zetten.

Zondag 11 september

Karin heeft lekker uitgeslapen werd gewekt met een heerlijk kopje Nescafé.

Eenmaal allemaal goed wakker zijn we eerst gaan ontbijten bij Anita.

Net zoals gisteren kregen we weer veel te veel. Er zit bij haar ontbijt altijd een soort zelfgemaakte cake die elke dag anders is. Deze krijgen we echt niet op. Dus nu, net als gisteren wordt de cake ingepakt en mee gegeven om in het huisje ergens op de dag op te smikkelen.

Na het ontbijt lekker op ons gemakkie gaan douchen en ons aan het klaar maken voor een sportief dagje. Het plan is om de bergen in te gaan en daar een trail te gaan lopen in de hoop uitzicht te krijgen over de twee meren hier.  Onderweg daarna toe stuitten we op het museum Bay of bones.  Hierover hadden we gelezen en waren er er nieuwsgierig naar. Dus er op af. Dit is een dorp die ze in het water staande op palen hebben nagebouwd. Dit aan de hand van allerlei potten, pannen en palen die ze daar op de bodem van het meer hebben gevonden. Er waren een stuk of twintig hutjes gebouw waar wij erg nieuwsgierig naar waren. Nou het is wel hilarisch hoor. Hutje 1 geen bones maar een prehistorisch keukentje, een bed en een bankje. Hutje 2 hetzelfde. Hutje 3 idem. Na 4 hutjes hadden we het eigenlijk al gezien maar ja je blijft nieuwsgierig hè. Gelukkig vonden we nog een hutje met 2 ingangen…..was weer eens wat anders. Je begrijpt het wel. We waren snel afgehaakt en zijn snel naar de potten en pannetjes in het museumpje gaan kijken. Maar goed we wilden graag de bergen in dus weer snel in de auto opweg naar de berg.

Hiervoor moet je eerst naar het Nationaal park Galacica rijden en een toegangsbewijs kopen voor wel 110 Denar. Wel 1,78 euro. Dat hebben ze hier en in Albanië wel. Er wordt vaak toegangsgelden gevraagd maar nooit meer dan hooguit 2,2 euro pp.

Maar goed. Wij dus weer door de bergen heen gereden en niet echt doorgekregen waar we de trail moesten aanvangen. Eenmaal aan de andere kant (1,5 uur later) weer het park uitgereden in de hoop een terrasje tegen te komen en niet te vinden, het park weer ingereden. De kaartjes verkoop meneer zei dat het niet meer mogelijk was om nu nog een trail te doen. Maar eigenwijs als we zijn hebben we uiteindelijk de bordjes gevonden met een trail die wij als ongetrainde berg oplopers mogelijk wel aan zouden kunnen. Nou ik kan je verklappen…..die was heftig. Wat een klim. Helaas hebben we ook niet de twee meren tegelijk kunnen aanschouwen. Daarvoor was het te hoog en volgens Karin te koud. Na weer afgedaald te zijn. Wat overigens ook niet meevalt zijn we teruggereden naar ons huisje. Hier zitten we nu heerlijk op het balkon van het zonnetje, een drankje en onze lunch (een zak chips) te genieten.

Straks weer lekker eten bij Anita.

Maandag 12 september

Na weer wat krachtvoer tot ons te hebben genomen bij Anita die standaard veel te veel te eten geef als ontbijt weer naar ons huisje gegaan met weer twee stukken cake.

Hier hebben we onze spulletjes gepakt voor een dagje naar het zuiden van het meer.

Doel 1 was het klooster van Naum. Werkelijk prachtig daar. In het klooster licht een heilige waarvan ze zeggen dat als je je oor op de combe ligt je zijn hart nog hoort kloppen. Dat hebben we maar niet geprobeerd. Je staat dan wel een beetje voor paal met al die mensen om je heen. Bij het klooster liggen de Bronnen van Svetinaum. In deze bron komt het water uit het meer van Presma die 150 meter hoger ligt dan het meer van Ohrid en uit de bergen te samen om vervolgens in het meer van Ohrid uit te komen.

In deze bron, die erg op een meertje lijkt mag je met een roeiboot met een roei meneer door de bron varen. Nou we hebben nog nooit zulk helder water gezien. Ook de natuur er omheen was schitterend. Wel grappig hoor. Het water was zo helder dat je niet kon zien waar of hoe de boten in het water lagen. Het leek net of ze zweefden. Ook was het bijzonder om te zien dat het water uit het zand op de bodem hoog borrelde.  Na een drankje weer vertrokken naar Podgorica. Een plaats helemaal ten zuiden van het meer. Wel eerst weer over de grens want dat ligt weer in Albanië. Deze plaats viel tegen. Dus gauw weer weg. Op de weg terug naar Macedonië zou nog een kleine bron zijn bij Tushemist. Na wat zoekwerk wel wat gevonden maar ze waren daar druk bezig van alles op te knappen. Dus ook daar weer snel weg. Tushemist zelf was prachtig. Een dorpje met kleine smalle straatjes bruggetjes en pleintjes. Ook een moskee. Daarvoor moest er toch weer even geklommen worden natuurlijk. Eenmaal boven dikke pech…..moskee dicht!

Aan het meer hebben we nog even heerlijk gezeten en onze verlate lunch tot ons genomen.

Vanavond weer de koffers inpakken die er al weer redelijk ongeorganiseerd uit beginnen te zien. Morgen verlaten we Macedonië weer en gaan naar Tepelene. We hebben gekozen om de toeristische route te nemen en zijn heel benieuwd.

Dinsdag 13 september

Deze dag wordt gekenmerkt met heftig maar schitterend.

We hebben de wekker op vroeg gezet. Plan is om half acht de auto te hebben ingepakt en voor de laatste dag te gaan ontbijten bij Anita zodat we na een half uurtje zouden gaan rijden. Dat werd even anders. Anita zat op haar kwebbelstoel en we werden overladen met verhalen over haar familie, tradities in hun dorp en allerlei weetjes over het land. Omdat we dat heerlijk vonden om te horen werd het dus ruim een half uurtje later. We hebben hartelijk afscheid genomen van Anita en haar welgemeend bedankt voor haar gastvrijheid en de verrukkelijke ontbijten en diners. Als dank voor ons bezoek kregen we nog een flesje Raki mee om thuis nog een keer te genieten.

De weg tot aan Permet was erbarmelijk op zeer veel stukken. Dwars over de bergen heen met een snelheid van ongeveer 30 kilometer per uur. Hele stukken van de weg waren verdwenen of zaten vol met hele diepe gaten. Karin had door het meekijken nog geeneens tijd om delen van de auto fijn te knijpen. Maar hoe slecht de weg ook was zo mooi is de omgeving hier. Valleien met 50 tinten groen. Hele hoge bergen vol groene bomen. Maar ook koeien of geiten die je zo maar op de weg tegen kwam. In Leskovic hebben we gelunched. Gelukkig weer 1 lunch voor 2 personen besteld want het was weer veel te veel. Karin kreeg het advies de witte huiswijn te nemen. Dat werd geen succes en de wijn werd samen gedeeld met de Garbonia (dat als je niet weet of het een geranium of een begonia is) Na de lunch de auto weer ingestapt met de verwachting een weer een flinke stuurklus te krijgen. Wat schetst onze verbazing. Voor het grootste gedeelte van rit naar Tepelene was de weg volledig vernieuwd en konden we heerlijk opschieten. Net voordat de zon achter de bergen ging kwamen we aan bij Lord Byron de agritorismo. Hier was nog wat verwarring over bij ons omdat op de ene omschrijving Agro stond en de andere Lord Byron. Maar het klopt dus. Guesthouse Lord Byron is een Agro. Eerst even een drankje op ons balkonnetje als vorens we zijn gaan eten in het restaurant waar ze alleen met verse producten werken. Dus wederom gesmikkeld.

Zoals zo vaak beschreven. Nog een drankje en daarna naar ons mandje.

Woensdag 14 september

Vandaag lekker rustig aan gedaan. Na wederom een uitgebreide ontbijttafel te hebben gekregen zijn we naar Gjirokaster gereden. Natuurlijk weer na een stevige klim. Al die leuke plekken liggen hier hoog. In dit plaatsje is de aflevering van wie is de mol opgenomen met die kleedjes. Nou kleedjes genoeg inderdaad. Natuurlijk mocht de beklimming naar het kasteel weer niet ontbreken. Er is hier een anekdote over een vrouw van de toenmalige kasteelheer die na een verovering van het kasteel voordat ze gevangen genomen zou worden door de Ottomanen over de kasteelmuur is gesprongen met haar kind in haar armen. Tengevolge hiervan is zij overleden. Maar omdat het kind het overleefde is de moedermelk langs de kasteelmuur naar beneden is gaan stromen heeft het kind het overleefd. En daarom zijn er nog steeds sporen van Calcium te vinden in de stenen van het kasteel. Hier, net als in het oude stadje lekker rondgeslenterd en genoten van de omgeving. Hierna weer afgedaald naar het stadje voor een drankje en daarna nog verder afgedaald naar de auto.

De rest van de dag heerlijk op de ligstoel in het zonnetje gelegen en een zeer koude duik gedaan in het zwembad.

Straks weer een agro dineetje doen. Lekker relax vandaag.

Donderdag 15 september

Eerst heerlijk ontbeten in het zonnetje met uitzicht op de rivier en de bergen. Ook hier worden we weer heerlijk verwend met allerlei heerlijke producten en natuurlijk de overheerlijke tomaten.

Vandaag gaan we weer op avontuur in de omgeving. Eerst zijn we naar Permet gereden. Aan de rand van het centrum is een hele hoge rots waar je prachtig de omgeving kan verkennen. Dat na natuur weer een klimuitdaging te moeten aangaan. Dit geval een hele hoge trap. Maar een uitdaging is nou eenmaal een uitdaging dus die hebben we genomen natuurlijk. Nou het was niet gelogen hoor…..het uitzicht was prachtig. Ook hier weer een legende. Deze leek wel erg veel op die van het kasteel van Gjirokaster. Van deze rots is er ook weer iemand met zijn kind van de rotsen gesprongen om aan Ottomaanse bezetting te ontkomen. Alleen dit vertelde niets over moedermelk. Nog even door het geheel vernieuwde centrum gelopen. Karin vond nog een shop waar ze waterschoenen verkochten. 

Dus geheel goed voorbereid konden we op weg naar de canyon “ Langarica kloof” waar zich ook de thermale baden “ Thermobath Benji” bevinden. Na weer een stuk door de bergen kom je uiteindelijk bij de baden aan. Het eerste en grootste bad kan je op 2 manieren bereiken. Waden door een riviertje met grote keien of een steile brug zonder leuningen. Het werd het laatste. En zou ook de laatste blijven, het er overheen lopen voelde niet fijn. Na enige tijd lekker in het lauw warme bad te hebben gelegen hebben we de stoute (water)schoenen aangetrokken en zijn we nog al hobbelend over de keien en riviertjes overstekend nog een stuk de canyon in getrokken. Hier raakte we redelijk onder de indruk van de prachtige omgeving en onze klauter kunsten natuurlijk. Nagenietend zijn we terug gereden naar Permet waar we onze late lunch in een lokale fastfood tent iets lokaal lekkers hebben genuttigd. Nou heb ik het al vaker over het rijden hier gehad maar wat we nu meemaakte wil jullie niet onthouden. Rijden we met een vaartje van rond de dertig een onoverzichtelijke bocht om kijk je ineens tegen een koeiekont aan. Flink remmen heeft voorkomen dat we niet het sterretje van een koe op ons voorraam hadden. Was even schrikken hoor. Maar je begint er wel aan gewend te raken dat je overal vee tegen komt. Zelfs op de zogenaamde autowegen.

In de avond ons diner genuttigd bij het restaurant van het huisje. Ondanks dat we vroegen om niet veel ivm onze late lunch kregen we weer veel te veel natuurlijk. Maar het was wel lekker hoor. Pasta met krab en een fles wijn van het huis.

Uiterst tevreden na nog een drankje zijn we weer ons mandje in gedoken.

Vrijdag 16 september

Op naar het volgende plekje. De reis gaat naar Ksamil. Met onderweg het blauwe oog genaamd syri i kalter. Dit is een natuurverschijnsel die je kan bezoeken. Het blauwe oog is een hele diepe bron waar zo’n 6 kubieke water per seconde omhoog komt.. op die plek is het water helblauw.

Voor het eerst maken we nu mee dat deze attractie commercieel is gemaakt. Er loopt een prachtig aangelegd pad heen. En ter plekke kan je er souvenirtjes kopen. Ondanks dat was het schitterend om te zien. Hierna vlotjes naar Ksamil gereden. In eerste instantie reden we er zo voorbij ondanks het bord waar met een pijl naar links naar beneden zouden moeten gaan. Logisch want toen we de tweede keer naar het bord reden bleek dat je een mega steile weg naar beneden moest rijden. Wel ff twee keer slikken voordat ik de auto daar naar beneden reed. Maar gelukkig ging dat uiteraard goed en kwamen we aan bij Musselhuis. Een restaurant en huisjes. Het restaurant is beroemd om zijn zelf gekweekte verse mosselen, en laten we die nou niet lekker vinden 😂. De mossel liggen hier in de rivier en reiken heel ver. Dit meer ligt trouwens tegen de zee aan. Wat op zich al best bijzonder is.

Natuurlijk kregen we weer het huisje die het verst weg lag. Wel het mooiste uitzicht maar ook flink sjouwen met de bagage. Gelukkig werden we heel lief geholpen.

Na een lichte lunch. Natuurlijk geen mosselen. Zijn we nog even lekker gaan zwemmen en luieren in de zee bij Ksamil.

Eten hebben we wel weer gedaan bij Musselhouse. Dat viel tegen. Het eten is hier bere zout. Dat wordt in het stadje eten denk ik.

Weer in het huisje kwamen we er achter dat de douchewand niet goed dicht ging. deze hied je gewoon in je hand en de kraan stuk is. Dat wordt morgen een functioneringsgesprekje ben ik bang voor.

De verwachting is trouwens morgen onweer en regen. We gaan het meemaken. Nu nog even lekker op ons platje genieten van een graadje of 25.

Zaterdag 17 september

Lekker uitgeslapen. Het ontbijt was zeer simpel. Dat zijn we niet gewend hier in Albanië. Over het algemeen is het ontbijt veel en met heel veel variaties. Wat helemaal bijzonder is hier, is dat je voor een tweede kopje koffie moet betalen. Nu zijn we al de hele wereld over gereisd. Maar dit hebben we nog nooit meegemaakt. Nou gaat het niet om het geld hoor. Maar wel het principe.Uiteraard hebben we het functioneringsgesprek gesprek gehouden. Resultaat was verkassen naar een andere bungalow. Loop je weer met je spullen te sjouwen van hut naar hut. Het valt ons hier wel wat tegen wat ons heeft besloten onze steun en toeverlaat hier te bellen met het verzoek om 1 nacht te annuleren en op de volgende bestemming 1 nacht bij te boeken. Annuleren zal wel niet lukken maar 1 nacht extra is wel gelukt.

Vandaag zou het een regenachtige dag worden. Maar omdat we nog geen regen hebben gehad en het heerlijk warm weer is zijn we naar Butrint gegaan.  Dit is een oude vestingstad die ze hebben opgegraven. En tot de werelderfgoed van het Unesco behoort.  Heel interessant en we hebben daar heerlijk gewandeld. Na de wandeling stapten we in de auto en begint het toch te plenzen. Dit duurde tot aan we bij Saranda waren waar we aan de kust nog even wilde flantaneren en een late lunch verorberen. Wat een mazzel dus met het weer. De rest van de dag is het ook droog gebleven dus viel het allemaal wel mee met de voorspelde hoosbuien.

Na het eten weer met de auto naar het mosselhuis gereden en er daar achter komen dat we geen stroom hebben. Een een of andere storing in de aanvoer van de elektriciteit. Wel bijzonder dat ze dan wel het restaurant van stroom voorzien met een generator en de mensen in de huisjes aan hun lot overlaten. Gelukkig kwam de stroom na een uurtje weer bij. Natuurlijk net nadat ik de meegenomen zwakzinnige lichtjes had aangesloten. Karin staat nog even een wasjes te doen en straks ga ik nog een nieuwe uitdaging aan met een spelletje Qwixx. Hopelijk win ik nu eens een keer. Tot nu toe heb ik al 4 avonden verloren.

Zondag 19 september

Na het wakker worden meteen de nieuwe douche uitproberen. Helaas na 10 minuten door laten stromen bleef de douche koud. Dus weer naar de beheerder van de huisjes voor het tweede functioneringsgesprek. We kregen helaas niet het gevoel dat hij er van onder de indruk was. Hij zou er nog naar gaan kijken. Na het ontbijt dan maar ongedouchd richting the beach om een dagje in een ligstoel te gaan luieren.

Ook hier helaas. Er waaide een zeer stevige wind en de zee zag er daardoor ook niet aanlokkelijk uit om te gaan zwemmen. Maar ala. Met het gedoe met de huisjes, het weer waren we er wel klaar mee en hebben Rando maar weer gebeld met de vraag of we vandaag al naar Llogada kunnen. Dat was zo geregeld door zijn collega Ger. Dus naar het huisje, inpakken en wegwezen. Ger waarschuwde ons er wel voor dat Llogada boven op een berg ligt en dat het daar ook kan waaien. Nou dat gaan we daar wel mee maken dan.

De rit ernaar toe was schitterend. Deels langs de kust en deels door de bergen met prachtige vergezichten en berglandschappen. Onderweg nog een heerlijke octopus salade weten te op te puzzelen.

Tegen de avond kwamen we aan in Llogada waar de zon dan al achter de bergen is gezakt. Nou dat was wel merkbaar aan de temperatuur hier. Daarom nog even in beraad met de hoteldame en hebben weten te regelen dat we hier nu 3 nachten gaan slapen in plaats van 4. De annulering hoefde we niet te betalen. Erg aardig hoor.

Inmiddels ook Ger weer gebeld dat we in Roshnik, ons volgende verblijf een dagje eerder wilde komen. Hij zei dit te gaan regelen. Inmiddels de lange broek onder uit de koffer gevist. Deze hebben we zeker nodig. In de avond heerlijk gegeten hier en na het eten nog een wijntje op de kamer gedaan. We hebben trouwens een enorme grote kamer en een joekel van een balkon gekregen.

Deze keer maar een keertje op tijd naar ons mandje gegaan.

Maandag 19 september

Eindelijk weer een ontbijt zoals een ontbijt moet zijn. Keuzes te over weer hier.

Na het eten kregen we bericht van Ger dat het dagje eerder boeken niet mogelijk was. Oeps…hadden we even niet op gerekend nu het seizoen hier afloopt. Maar met hulp van Ger slapen we nu een nachtje in Berat in een oud verbouwd klooster in het centrum. Ook lekker hoor.

Vandaag hebben we de wandelschoenen aangedaan en zijn de natuur ingegaan. We zijn de Cezar trail gaan doen. Was even zoeken waar dit begon maar na een half uurtje hadden we door dat deze gewoon naast ons hotel begint. Slim bezig dus.

De route was prachtig en op het einde ook wel spannend op smalle paadje langs de afgrond. Vlak voor het einde ben ik nog uitgegleden mee als resultaat…bril stuk. Het pootje is afgebroken en kan niet gerepareerd worden. Maar gelukkig heb ik een reserve bril mee. En natuurlijk mijn zonnebrillen.

De trail hebben we welverdiend afgesloten met een heerlijke lunch en een drankje. De lunch hier in Albanië is hetzelfde als het diner dus de buikjes waren weer gevuld.

Omdat het nog steeds lekker weer was zijn we na het eten weer gaan wandelen in deze mooie omgeving. En wat het weer betreft. Als de zon weg is is het gewoon Nederlands weer. Zo rond de 13 tot 16 graden. Maar als de zon er is is het weer heerlijk hier.

Ook na de tweede wandeling een drankje in het zonnetje gedaan maar toen deze achter de berg gevlucht was vluchten wij ook snel naar onze kamer. Daar de reservebril opgezocht en wat blijkt….. deze is ook stuk. Gelukkig kan hij wel op maar heel voorzichtig. Morgen als we een dagje naar Vlore even goede lijm kopen en zal het probleem even opgelost zijn hoop ik. Dat wordt maandag als we weer thuis zijn een klusje brillenboer

Zo meteen weer eten binnen in het restaurant. Buiten is het te Nederlands wat betreft de temperatuur

Dinsdag 20 september

Vandaag staat een dagje Vlore op het programma. Na het ontbijt zijn we op ons gemakkie die kant op gegaan. We hebben gekozen helemaal langs de kust te gaan rijden wat een mooie route is. We zijn eerst naar Zwernec gereden. Dat ligt in de Narta lagune net boven de stad. In de lagune ligt een eilandje met daarop een monstery, genaamd st Mary. Nou vraag je natuurlijk af…..wat is een monestry. Nou dat is gewoon een klooster. Het bijzondere van dit klooster is dat je er alleen kan komen door over 75 meter niet al te stevige vlonders te lopen. Onder je zie je de vissen zwemmen en de krabben in de rondte scharrelen. Het was een leuk tripje om het klooster te zien. En ook daar natuur ook weer even een kaarsje aangestoken. Ze zijn de kaarsjes fabricage al aan het opvoeren sinds we hier zijn. Eigenwijs als we zijn nog even geprobeerd het eilandje te verkennen maar hier werden we letterlijk op terug gefloten door de bewaker inclusief fluitje. Na het klooster nog geprobeerd daar aan de Beach wat te gaan drinken wat niet is gelukt. Ze waren de boel daar of aan het repareren of aan het afbreken. Dus maar door naar de stad waar we de auto deze keer heel makkelijk konden parkeren in het centrum. Na een drankje op een terras zijn we op pad gegaan om de om sterke lijm te scoren. Dat gaat daar heel makkelijk hoor. Je laat de kassière op je telefoon de woorden Ngjites i forte zien en ze pakt het gewoon uit een rekje boven de kassa. Hoe simpel kan het zijn 😂😂. Omdat het centrum ons niet echt bekoorde, het is een moderne stad en dat hebben we thuis ook, het plan opgevat weer langs de kust naar  Orikum te rijden en te gaan relaxen aan de Beach. In Orikum waaiden we uit onze verschoning dus weer een stukje terug gegaan langs de kust waar het minder waaide. Maar eerst even de inwendige mens versterken. Dachten we een leuk tentje te hebben gevonden werden we zeker 10 minuten genegeerd door de ober. Leek wel of we onzichtbaar waren. Dus weer weg daar. Karin had onderweg nog een tent gezien. Dus wij daar op af. Hier werden we koninklijk ontvangen en hebben we heerlijk zitten smikkelen. Onderwijl de lijm uitgeprobeerd op mijn reserve bril. Dit met succes. Hij zit niet helemaal top maar is zeker te doen. Inmiddels ging de zon weer achter de bergen en zijn we rustig aan terug gereden naar ons hotel. Daar even lekker gelezen, doucheje gedaan en weer lekker gegeten in het restaurant. Wederom probeerde het meisje die ons bijna elke avond bediende een praatje te maken in haar beste Engels. Leuk hoor.

Deze keer geen spelletje gedaan maar een wijntje. Daarna als een blok in slaap gevallen.

Woensdag 21 september

We hebben afscheid genomen van de koude hoge bergen en zijn op weg gegaan naar Berat. De weg die we gekozen hadden zou ongeveer twee en half uur duren. Het werden er ongeveer vier. Weliswaar met een stop voor een koud frisdrankje in een dorp waar weinig toeristen komen denken we. Ze probeerde ons wat wijs te maken maar dat is totaal mislukt. Bijna de hele vakantie rijden we lekker ouderwets op de kaart wat ook wel weer leuk is. Alleen als we er niet uitkomen gaat Tom aan. In Berat zitten we in een oud hotelletje genaamd Mangalem in het oude centrum aan de voet van de weg naar het kasteel. Uiterst vriendelijk werden we daar ontvangen met een welkomstdrankje. Waarna we naar ons kamertje werden gebracht. Wij beschikken weer over een balkon. Nu met uitzicht op de straat waar we heerlijk naar kunnen zitten kijken.

Stoer als we zijn hebben we met meteen de Albanese koe bij de horens gevat en zijn op weg gegaan naar het kasteel. Volgens de informatie die we kregen was dit een fifteen minutes walk.  De info die we er niet bij kregen was dat het helling was van 10% of meer. Een flinke klim dus die wel iets langer dan 15 minuten geduurd heeft. Eenmaal boven was het weer schitterend. Al helemaal omdat er binnen de vestigings muren nog steeds gewoond wordt. En er enkele kleine restaurantjes zijn. Hiervan hebben we er meteen 1 van uitgeprobeerd natuurlijk. We hebben daar heerlijk een uurtje rond gelopen/geklommen met prachtig uitzicht op Berat en omgeving. Naar beneden ging zoals gewoonlijk zeer soepeltjes. Bij het hotel nog een wijntje gedaan op ons balkon. En lekker mensen kijken.

De avond hebben we flantanerend op de daar genoemde boulevard doorgebracht gebracht en helaas dit keer het verkeerde restaurant uitgekozen. Helaas deze keer niet zo lekker gegeten.

Terug bij het hotel nog een balkon sessie gedaan en fluks het bedje ingedoken…

Donderdag 22 september.

Omdat het maar 1 nachtje was en we ook nog het deel van Berat dat aan de berg is gebouwd wilde bekijken zijn we voordat we verder gingen eerst daarheen gegaan. De auto mocht na overleg met de hotelmeneer gelukkig nog even op het terrein van het hotel blijven staan. Want parkeren in Berat is een uitdaging. Omdat gedeelte van dat stadsdeel te bekijken loop/klim je dus aan de achterkant nam de huizen omhoog. De straatjes hebben daar ook geen naam en nummer omdat, zoals men zegt, ze elkaar toch allemaal kennen. Na deze wandeling en een frisdrankje de auto opgehaald en op weg gegaan naar Roshnik. Onze laatste standplaats. De weg naar Roshnik duurde ongeveer een half uurtje en eindigt ook in Roshnik. Onze agritourismo ligt aan het einde van de weg. Al zou je doorrijden rij je zo de wijngaarden in.

Omdat we moesten wachten met inchecken de tijd geheel vrijwillig door gebracht met een heerlijke lunch van wederom het formaat uitgebreid diner en natuur geproefd aan de plaatselijk wijn die fantastisch smaakt.

Wij hadden eerste keus voor de kamer. Nou dat is een hele bovenverdieping geworden met rondom balkon. Wel op de derde verdieping. Maar dat was geen probleem voor de jongen die ons er heen bracht. Hij sjouwde heel lief de bagage naar boven. Er is echter 1 nadeeltje. Het restaurant licht 200 meter verderop……..heuvelafwaarts. 😂

De avond doorgebracht op het balkon en het restaurant waar we nog een potje Qwixx hebben gespeeld en ik weer verloren hebt..😤

Eigenlijk zouden we nog een wijn tour doen die door de hier georganiseerd wordt. Maar we hebben besloten deze morgen te doen.

Vrijdag 23 september

Dit zou onze luie dag gaan worden. Echter na het ontbijt begin het toch weer te kriebelen

We hebben het al een paar keer gehad over de Osumi kloof. Volgens de beschrijvingen zou dit erg mooi moeten zijn. Dus hebben we ons overgegeven aan het kriebel gevoel en zijn naar de kloof gereden.

Nou de beschrijvingen kloppen hoor. Het is daar schitterend. Ook daar hebben ze een legende natuurlijk. Ergens halverwege de kloof bevind zich een diep gat die in de kloof uitkomt. Dit gat is ontstaan omdat een meisje die ten huwelijk werd gevraagd door een man aan de overkant van de kloof smeekte aan de rots om een gat te creëren om te kunnen verdwijnen. Dit omdat ze niet met de man wilde trouwen. Tegenwoordig is de legende juist weer omgekeerd. En zouden vrouwen onder uit het gat naar boven gaan om zwanger te worden. Gelukkig hoefde ik Karin niet vast te houden. Op de terugweg nog even wat gegeten en zijn we weer terug gereden naar het guesthouse waar we in de avond weer een spelletje hebben gespeeld en ik weer verloren heb. Denk dat ik deze vakantie helaas als de grote verliezer uit de bus kom.

De wijntour hebben we weer overgeslagen. We hadden geen zin ons te gaan haasten. Trouwens…..de meeste wijnen hadden we de afgelopen dagen toch al geproefd. Evenals de Raki natuurlijk.

zaterdag 24 september

Nou vandaag dan dus de luierdag. Na het ontbijt zijn we afgedaald naar het meer. Grappig was dat we halverwege een hond naast ons kwam te lopen. Hij bleef zo nauw bij ons dat we er soms bijna over struikelden. Eenmaal bij het meer aangekomen en onze handdoeken uitgespreid te hebben kwam hij gezellig bij ons liggen en lag ons heel trouw aan te kijken. Terwijl wij lagen te lezen of een tukkie aan het doen waren kroop hij steeds dichter naar ons toe. We hadden een klein parapluutje mee voor de schaduw. Deze waaide op een gegeven moment een stukje weg en kwam boven op de hond terecht waar hij vervolgens heerlijk onder ging liggen slapen.

Uitgeluierd zijn we weer naar boven gelopen met nog steeds in gezelschap van de hond. Eenmaal boven aangekomen was hij in eens zo maar verdwenen.

In ons hutje hebben we nog een wijntje gedaan en hebben onze koffers alvast gereorganiseerd voor morgen. We moeten morgen om 7 uur al onderweg gaan namelijk.

We hebben weer beneden gegeten. Helaas weer geit of kip. We hadden graag nu weer eens wat anders gehad. Maar wel weer lekker hoor!

Zaterdag 25 september.

Ik schrijf dit nu in het vliegtuig. Vanmorgen dus vroeg opgestaan. Onderweg koffie en wat te eten gescoord. De rit ging voorspoedig. Het was redelijk rustig op de weg zodat we weinig spektakel mee hoefden te maken.

Op het vliegveld de autosleutel en simkaart ingeleverd en daarna weer het lange wachten………….